– Վերջին շրջանում քննարկումների առիթ է դարձել «Հրազդան» մարզադաշտի տարածքում բարձրահարկ առեւտրի կենտրոն կառուցելու` «Հրազդան» մարզադաշտի սեփականատեր, ԱԺ ՀՀԿ-ական պատգամավոր Աշոտ Աղաբաբյանի մտադրությունը: Նախքան այդ խնդիրը հրապարակայնացնելը այդ հարցի շուրջ խոսե՞լ եք Ա. Աղաբաբյանի հետ:
– Եթե խնդիրը անձնական լիներ, կարելի էր քննարկել, բայց խոսքը մեր երկրի, ժողովրդի ունեցվածքի մասին է: Մի կառույցի, որը մեզ ապագայում խիստ անհրաժեշտ է լինելու, եւ մեր պետությունն այլեւս ի վիճակի չի լինելու նման մարզադաշտ կառուցել: Մենք կոմունիստական ժամանակաշրջանից այդ մարզադաշտը նվեր ենք ստացել, եւ պարտավոր ենք այն պահպանել: Այդ խնդիրը չպետք է անձնավորել, կուսակցականացնել, եւ ընդհանրապես այն քննարկման առարկա չպետք է դառնա, որովհետեւ այդ մարզադաշտը հանրային սեփականություն է: Այն ՀՖՖ-ի սեփականությունը չէ, ժողովրդի սեփականությունն է, եւ ոչ ոք իրավունք չունի Հանրապետական մարզադաշտի նկատմամբ որեւէ տեսակի ոտնձգություն կատարել: Որեւէ մեկը` իր անձնական շահի կամ մեկ այլ նպատակով, իրավունք չունի ոտնձգություն կատարելու ամբողջ հանրապետության տարածքում գտնվող սպորտային որեւէ կառույցի նկատմամբ: Ես եւ Աշոտ Աղաբաբյանը կուսակցական ընկերներ ենք, մեր միջեւ որեւէ խնդիր չի կարող լինել: Պարզապես ես ասում եմ, որ ՈՒԵՖԱ-ն ու
ՖԻՖԱ-ն արգելում են նման կառույցների կողքին, մոտ տարածություններում այդպիսի շինությունների առկայությունը: Անվտանգության, էվակուացիոն մուտքերը փակ լինելու պարագայում այդ կազմակերպություններն արգելում են մարզադաշտերի գործունեությունը եւ թույլ չեն տալիս այդ մարզադաշտերում խաղեր անցկացնել: Իսկ եթե «Հրազդան» մարզադաշտը չպետք է ծառայի ֆուտբոլի համար, ապա մենք ի՞նչ պետք է անենք: Ուրիշ ելք չունենք, մենք չենք կարող մեկ այլ մարզադաշտում խաղալ: Այսօրվանից զգուշացնում եմ, որ մենք հաջորդ տարի խաղ ունենք Մալթայի, Բուլղարիայի հետ` դրսում, եւ Աստված տա` 6 միավորով վերադառնանք, եւ հաջորդ խաղը լինելու է Իտալիայի հետ, որը տեղի է ունենալու Հայաստանում: Իսկ ես, որպես ՀՖՖ նախագահ, ինչպե՞ս եմ ապահովելու այդ խաղը 14.000 տեղանոց փոքր մարզադաշտում: Ցանկապատերն են ջարդելու, տուրուդմփոց է լինելու… Ոչ ոք չի հասկանում, թե ֆուտբոլն ինչ վտանգավոր բան է. ֆուտբոլի երկրպագուներն այսօր ամբողջ աշխարհում լուրջ խնդիր են: Դրա համար պետք է նրանց հետ զգույշ լինել: Նրանց պահանջն ընդամենը մարզադաշտ ունենալն է: Ինձ ասում են` կա, ինչո՞ւ հավաքականն այնտեղ չի խաղում: Ես ի՞նչ պատասխան պիտի տամ նրանց:
– Ա. Աղաբաբյանի ասելով, ինքը 3-4 տարի առաջ դիմել է սեյսմիկ ծառայություններին, որոնք պատասխանել են, թե որեւէ խնդիր չկա:
– Այնտեղ փոքրածավալ աշխատանքներ կատարելու դեպքում որեւէ վտանգ չի լինի: Խնդիրը խոտածածկն է, որը միջազգային ստանդարտներին չի համապատասխանում, շատ անորակ է, լուսավորության խնդիր կա, որը նույնպես լուծելի է, եւ ես 2-3 ամսվա ընթացքում այդ բոլոր խնդիրները կլուծեմ: Միակ խնդիրը այսօր այնտեղ գործող տոնավաճառն է: Աստված ոչ անի, եթե հանկարծ մարզադաշտում որեւէ դեպք տեղի ունենա, 38.000 մարդ միայն այն տարածքով պետք է տարհանվի: Ինչպե՞ս ենք դա ապահովելու, եթե նման խնդիր լինի: Այնտեղ երբեք ավտոկանգառ չի եղել, դրանք տարհանման մուտքեր են եղել: Թող մասնագետները, ճարտարապետներն ասեն, ես ոչինչ չեմ հնարում: Իսկ ՈՒԵՖԱ-ն ու ՖԻՖԱ-ն այդ հարցերի նկատմամբ շա՜տ ուշադիր են: Ավելին` մեզ պարտադրում են, որպեսզի մարզադաշտերում մոտ 500 տեսախցիկ տեղադրենք` զուտ անվտանգության համար, որպեսզի հետեւեն եւ տեսնեն, թե ինչ է կատարվում մարզադաշտում: Բացի այդ` ամեն ինչ պետք է անել, որպեսզի մարզադաշտն իր նպատակին ծառայի:
– Դուք, Ա. Աղաբաբյանը ՀՀԿ-ից եք, որի ղեկավարը նախագահ Սերժ Սարգսյանն է, չե՞ք փորձել այդ խնդրի շուրջ զրուցել Ս. Սարգսյանի հետ…
– Եկեք այս խնդիրը չանձնավորենք, չկուսակցականացնենք: Ի՞նչ կապ ունի այս խնդրի հետ կուսակցությունը: Ամեն ինչ էլ հնարավոր է` նստել-զրուցել, բայց այսօր ես ի պաշտոնե իրավունք չունեմ լռելու, ձայն չբարձրացնելու, քանի որ ես ՀՖՖ նախագահն եմ: Լռելու դեպքում` սերունդներն առաջին հերթին ինձ են դատապարտելու: Այստեղ կապ չունի, թե մեզանից ով որ կուսակցությունից է, ես ասում եմ` ճշմարտությունը սա է, մնացածը իրենց գործն է: Եթե ուզում են այնտեղ առեւտրի կենտրոն կառուցել` թող կառուցեն, տեսնենք, ոնց են դուրս գալու դրա տակից: Միայն մեկ օրինակ կարող եմ բերել. 5 տարի առաջ Ուկրաինայի նախկին նախագահ Յուշչենկոյի որդին Կիեւի մարզադաշտի կողքին սկսեց առեւտրի կենտրոն կառուցել, 4 հարկն արդեն կառուցել էր, բայց ՖԻՖԱ-ն գնաց այնտեղ, ու այդ կառույցը քանդեց, ասֆալտապատեց ու հեռացավ: Այսինքն` նույնիսկ Ուկրաինայի նախագահի տղային չհաջողվեց իր մտադրությունն իրականացնել: Այնպես որ` դա կուսակցական եւ անձնական խնդիր չէ: Աշոտ Աղաբաբյանը պետք է մի բան հասկանա. եթե ինքը որոշել է, որ այդ մարզադաշտը չպետք է ծառայի հանրությանը` որպես մարզադաշտ, խնդիր չկա` թող կառուցի: Բայց եթե պետք է այն որպես մարզադաշտ ծառայի, ապա այնտեղ որեւէ կառույց չպետք է լինի: Թող ասի` եթե մարզադաշտը հետագայում չի ծառայելու իր նպատակին, ապա դա արդեն ուրիշ խնդիր է, թող հայտարարի, որպեսզի ժողովուրդն ինձանից մարզադաշտ չպահանջի, իմանան` չկա, ու գնան Ա. Աղաբաբյանից ուզեն: Տեսա՞ք, թե ինչ էր կատարվում Մակեդոնիայի խաղի ժամանակ: Ի՞նչ է նշանակում` Հայաստանի հավաքականի խաղի 8000 դրամ արժողությամբ տոմսը դառնա 300 դոլար: Ի՞նչ է` ձայն չպետք է բարձրացնե՞նք, եթե ունենք 56.000 տեղանոց մարզադաշտ:
– Երեւանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը հայտարարել է, թե քաղաքապետարանը նման կենտրոն կառուցելու նախագիծ չի ստացել, իսկ Ա. Աղաբաբյանը պնդում է, որ կառուցելու է, եւ իրեն որեւէ մեկը չի կարող խանգարել: Ո՞րն է, ըստ Ձեզ, հանգուցալուծումը: Ի դեպ, Ա. Աղաբաբյանը նաեւ հայտարարել է, որ եթե պետությունն ուզում է իրենից հետ վերցնել մարզադաշտը, ապա պետք է փոխհատուցի իր կատարած բոլոր ծախսերը:
– Ոչ ոք իրենից չի ցանկանում հետ վերցնել այն, եւ ոչ ոք բարոյական իրավունք չունի Ա. Աղաբաբյանից այն վերցնելու, քանի որ այն իր սեփականությունն է: Ես ընդհանրապես դեմ եմ ցանկացած տեսակի սեփականություն հետ վերցնելուն: Այլ բան է, եթե Ա. Աղաբաբյանն ուզում է հետ հանձնել պետությանը: Թող տանի` հանձնի: Ավելին` թող այն մնա որպես Ա. Աղաբաբյանի սեփականություն, ես խոստանում եմ 5 տարվա ընթացքում 15 մլն դոլարի ներդրում կատարել մարզադաշտում, Ա. Աղաբաբյանի սեփականության վրա` պայմանով, որ Հայաստանի հավաքականն իր բոլոր խաղերը պետք է խաղա «Հրազդան» մարզադաշտում, եւ պետք է տիրություն անի մարզադաշտին:
– ԱԺ ՀՀԿ խմբակցության ղեկավար Գալուստ Սահակյանը հայտարարել է, թե մարզադաշտի շուրջ ընթացող խոսակցությունները քաղաքական ենթատեքստ ունեն, եւ այն «քինախնդրություն» է Ա. Աղաբաբյանի հանդեպ:
– Ես չգիտեմ, թե ինչ է ասել Գ. Սահակյանը, եւ չգիտեմ նաեւ, թե ինչ նկատի ունի նա: Թող նշի, թե ո՞վ քինախնդրություն ունի կամ` ի՞նչ քաղաքական հարց կա այստեղ: Օդի մեջ ասված ինչ-որ անհասկանալի բան է, եւ չեմ հասկանում, թե ում է ուղղված սլաքը: Միգուցե Գ. Սահակյանն ինչ-որ բա՞ն գիտի, որը ես չգիտեմ: Բայց ես չեմ պատկերացնում, թե խոսքն ինչի մասին է:
– Երբեւէ չե՞ք փորձել հանդիպել Ա. Աղաբաբյանի հետ եւ Ձեր առաջարկները` ներդրումներ կատարելու վերաբերյալ, հենց իրեն ասել: Ինչո՞ւ նման հանդիպում տեղի չի ունենում:
– Ես ցանկացել եմ հանդիպել Ա. Աղաբաբյանի հետ, իրեն ասել են այդ մասին, բայց, չգիտես ինչու` նա խուսափում է մեր հանդիպումից: Երեւի նպատակահարմար չի գտնում, կամ էլ` ինքը գտնում է, որ նման առեւտրի կենտրոն կառուցելով` մեծ օգուտ է տալիս մեր երկրին: Երեւի գտնում է, որ մենք սխալ ենք, ու չի ուզում հանդիպել: Եթե չի ուզում, ապա ինքս ընդհանրապես ցանկություն չունեմ իր հետ հանդիպելու:
– Իսկ Ձեզ հայտնի՞ է ՀՀ նախագահի տեսակետը այս խնդրի առնչությամբ:
– Ոչ:
– Չե՞ք փորձել հանդիպել:
– Ոչ, ախր ի՞նչ քննարկենք, եթե ակնհայտ է, որ Ա. Աղաբաբյանի մտադրությունը ոտնձգություն է պետական շատ կարեւոր, ազգային նշանակություն ունեցող կառույցի նկատմամբ: Եթե ոչ միայն ես, այլեւ հանրությունը գտնում է, որ դա սխալ է, ի՞նչ քննարկեմ: Գնամ` սխալի շուրջ ի՞նչ քննարկեմ: Երբ ինձ կկանչեն, կցանկանան տեղեկություն իմանալ` կգնամ եւ փաստաթղթերով կապացուցեմ, որ այնտեղ չի կարելի շինություն կառուցել, ինչ վնասներ կարող է կրել մարզադաշտը դրանից: Խնդիր չկա` ՀՀ վարչապետը կհրավիրի` վարչապետի մոտ կգնամ, ՀՀ նախագահը կհրավիրի` իր մոտ կգնամ եւ ամբողջը կներկայացնեմ: Բայց ես չեմ պատրաստվում նման քննարկում նախաձեռնել, եւ գնալ քննարկել մի բան, որն ի սկզբանե անթույլատրելի է: Ի՞նչ անեմ, գնամ խնդրեմ, որ նման բան թույլ չտա՞ն: Խոսքը, կրկնում եմ` հանրության սեփականության մասին է: Իմ կարծիքով` այս հարցի շուրջ քննարկում ընդհանրապես չպետք է լինի:
– Այդ դեպքում ո՞րն է հանգուցալուծումը:
– Բոլոր այն անօրինական որոշումները, որոնք կայացվել են` պետք է չեղյալ համարվեն, եւ մարզադաշտն իր ամբողջ տարածքով պետք է ընդգրկվի պատմամշակութային օբյեկտների ցանկում, ինչպես եղել է նախկինում, որը հետագայում փոխել են: Հակառակ դեպքում` այս երկրում չի կարող որեւէ բան տեղից շարժվել:
– ԱԺ-ում արած Ձեր հայտարարությունը, թե` այսուհետ ավելի հաճախ եք լինելու խորհրդարանում, տարբեր մեկնաբանությունների տեղիք տվեց: Որոշ մեկնաբանություններով` պատճառն այն է, որ այլեւս Հովիկ Աբրահամյանը չէ ԱԺ նախագահը: Այդպե՞ս է:
– Չգիտեմ` շատերն ինչ են ասում, բայց ես ասում եմ, որ այսուհետ պետք է գնամ ԱԺ, եւ կգնամ մինչեւ այս գումարման ԱԺ ավարտը: Իսկ թե մարդիկ ինչ են կարծում` դա իրենց իրավունքն է: Ամեն մարդ իր կարծիքն ունի, դա իրենց իրավունքն է, թող մտածեն: Ես գնում եմ ԱԺ, քանի որ պատգամավոր եմ:
– Նախկինում էլ էիք պատգամավոր, բայց հաճախ չէիք գնում ԱԺ:
– Հիմա ավելի հաճախ եմ գնալու, եւ գտնում եմ, որ այժմ ԱԺ-ում ավելի հաճելի է աշխատելը:
– Ինչո՞վ եք դա բացատրում:
– Սամվել Նիկոյանի, Էդուարդ Շարմազանովի հետ ինձ ավելի հաճելի է աշխատելը:
– Հայտարարել եք, որ չեք առաջադրելու Ձեր թեկնածությունը առաջիկա ընտրություններում, իսկ ի՞նչ մասնակցություն եք ունենալու ընտրություններում: Հնարավո՞ր է ՀՀԿ շտաբի աշխատանքներին մասնակցեք:
– Ես իմ կուսակցության համար պետք է ակտիվ աշխատանք կատարեմ: Իհարկե, կլինեմ շտաբում, բայց հնարավոր է լինեմ Ավանի ՀՀԿ շտաբում: Որտեղ որոշի ՀՀԿ ղեկավարը, ես այնտեղ էլ կլինեմ:
– Ս. Սարգսյանի հորդորին, որ առաջիկա ԱԺ-ում չպետք է լինեն գործարարներ, միայն Ձեր հայտարարությունն է հետեւել չառաջադրվելու մասին: Սակայն մյուս գործարար պատգամավորները պնդում են, որ առաջադրելու են իրենց թեկնածությունը:
– Դա իրենց անձնական գործն է: Եթե ես պատգամավոր չլինեի, ավելի մեծ օգուտ կտայի մեր երկրին, քան պատգամավոր լինելով: Նախ` ես չեմ կարողացել այս ընթացքում զբաղվել իմ բիզնեսով, երկրորդ` ես սիրում եմ Ֆուտբոլի ֆեդերացիայի նախագահի աշխատանքը, եւ այն ժամանակը, որը ես կարող եմ արդյունավետ օգտագործել ՀՖՖ աշխատանքների կազմակերպման համար, ԱԺ-ն «տանում» է: Այդ իսկ պատճառով ես գտնում եմ, որ ավելի օգտակար կլինի, որպեսզի ես իմ ամբողջ ժամանակն օգտագործեմ ՀՖՖ-ի եւ ֆուտբոլի զարգացման համար, քան ԱԺ-ում: Միայն սրա համար, գտնում եմ, որ ճիշտ չէ, որ ես ԱԺ-ում լինեմ:
– Շատ գործարարների համար ԱԺ մանդատ ունենալը քաղաքական «տանիք» է, եւ հազիվ թե նրանց հաճույք է պատճառում պատգամավոր լինելը:
– Առհասարակ ես չեմ սիրում ուրիշի փոխարեն պատասխանել, քանի որ չգիտեմ, թե ինչպե՞ս են իրենք մտածում այս հարցի շուրջ, եւ ինչի՞ համար են ուզում պատգամավոր դառնալ: Երբ ես պատգամավոր եմ դարձել, բոլորովին «քաղաքական տանիք» ունենալու նպատակ չեմ ունեցել, որովհետեւ մանդատը չէ, որ կարող է «տանիք» լինել: Մարդն ինքը պետք է կարողանա իրեն պաշտպանել: Գտնում եմ, որ մեր երկրում մանդատը չի կարող «տանիք» լինել: Ի՞նչ է` եթե պրոբլեմ կա, պետք է ինչ-որ մեկի մանդատի՞ց վախենան: Պետք է այդ մարդկանցից հարցնել, թե ինչի՞ համար են ուզում պատգամավոր դառնալ: Ես գտնում եմ, որ գործարարները չպետք է ԱԺ-ում լինեն: Այնտեղ պետք է լինեն պրոֆեսիոնալները, զուտ օրենսդրական աշխատանքով զբաղվող մարդիկ: Եվ ցանկացած ասպարեզում պետք է այդպես լինի. ամեն մեկը պետք է լիարժեք զբաղվի իր գործունեությամբ: Կիսատ-պռատ աշխատանք կատարելը ցանկացած ոլորտում վատ բան է:
– Իշխանությունները խոստանում են ազատ, արդար ընտրություններ ապահովել: Ավան համայնքում ընտրությունների ժամանակ միշտ աղմկահարույց դեպքեր են արձանագրվել…
– Ավան համայնքում որեւէ ընտրության ժամանակ որեւէ դեպք չի արձանագրվել:
– ՀԱԿ-ը հայտարարում էր, որ նախորդ ընտրությունների ժամանակ Դուք առեւանգել եք իրենց վստահված անձանց, պահել եք, ծեծել եք…
– Դա Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հերթական սուտն էր: Ո՞ւր է այդ մարդը, ինչո՞ւ չի երեւում… Նիկոլ Փաշինյանն էր գոռում, թե կապել-ծեծել են… Իրենք միշտ էլ ստում են, ե՞րբ չեն ստել, ե՞րբ են սպիտակին սպիտակ ասում, սեւին` սեւ: Նրանք միշտ էլ սպիտակը որպես սեւ են մատուցում: Ասել եմ եւ էլի կասեմ` Ավանում միշտ էլ իդեալական ընտրություններ են եղել: Ինչո՞ւ պետք է «գողանային» ՀԱԿ-ի վստահված անձին, ընտրությունների ժամանակ իրենց բազմաթիվ մարդիկ Ավան համայնքում են եղել, թող որեւէ մեկն ասի` իրենց որեւէ մեկը թթու խոսք ասե՞լ է: Թող գտնեն որեւէ մեկին, ով կասի, թե ես ուժ եմ գործադրել իր վրա: Չկա նման մարդ: Նույնիսկ այնքան անամոթ եւ ստախոս են, որ իրենք շտաբի տեղ չէին կարողանում գտնել Ավանում, Արամ Սարգսյանն ու Անդրանիկ Քոչարյանն են ինձ զանգահարել այդ խնդրանքով, եւ ես եմ իրենց փոխարեն իրենց համար շտաբի տարածք վերցրել: Հարցրեք իրենց: Վերջում դա եղավ իրենց շնորհակալությունը: Իհարկե, ես իմ ընկերներից չեմ նեղանում, իրենք իմ ընկերներն են, ասել են` ես էլ արել եմ իրենց համար: Ես Լ. Տեր-Պետրոսյանի համար չեմ արել, բայց դա է այդ մարդու տեսակը` ստելը: Ընտրությունները դեռ չէին սկսվել, գնում էր Սեւան, միտինգները սկսում էր ինձանով, վերջացնում էր ինձանով: Դա նրա հերթական քաղաքական մանեւրելու ձեւերից էր: Նա փորձում է վարկաբեկել իշխանության մեջ, ՀՀ նախագահի կողքին կանգնած մարդկանց, որպեսզի դիվիդենտներ հավաքի: 2007թ. հոկտեմբերից իր միտինգներն ինձանով էր սկսում ու ավարտում, ի՞նչ էի արել այդ ժամանակ ես իրեն: Ընտրությունները 2008թ. փետրվար ամսին են եղել, 2007թ. հոկտեմբեր ամսից ի՞նչ էր ուզում ինձանից: Ինչ է` իր կողքին չեմ, դրա համա՞ր: 2007թ. հոկտեմբեր, նոյեմբեր, դեկտեմբեր ամիսներին ես իրեն ի՞նչ էի արել` Սեւան, Թալին, Ախուրյան, ուր գնում էր, ինձանից էր խոսում, ի՞նչ էի անում ես այդ ժամանակ, այդ ժամանակ ո՞ւմ էի «գողանում-տանում-պահում-ծեծում»: Դա նրա հերթական սուտն էր: Ես այն մարդկանցից եմ, որ եթե մի բան եմ անում` իրենց նման չեմ վախենում, ասում եմ` արել եմ: Եթե սխալ եմ արած լինում, ասում եմ` կներեք, սխալ եմ արել: Ես դրանից չեմ վախենում, չեմ բարդույթավորվում: Եթե ճիշտ եմ արել, ասում եմ` արել եմ ու լավ եմ արել: Հաստատ վախկոտի նման չէի հրաժարվի: