Ջինսով հարսանիք

Աշնանը լույս կտեսնի «Empyray» ռոք խմբի թվով երրորդ ձայնասկավառակը, որտեղ, մենակատար Սարգիս Մանուկյանի խոսքերով, տեղ են գտել նաեւ մի քանի «լկստված» երգեր:

– «Empyray»-ը մեծ ճանաչում վայելող խումբ է: Այդ ճանաչումն օգնո՞ւմ է Ձեզ լինել եկամտաբեր ռոք երգիչ:

– Ռոք երգիչ լինելն ընդհանրապես եկամտաբեր չէ: Ի տարբերություն մեր երկրի` ամբողջ աշխարհում ռոք երգիչները մեծ գումարներ են վաստակում: Առհասարակ Հայաստանում եկամտաբեր չեն նորմալ երեւույթները:

– Բացի ռոքից, էլ ի՞նչն եք դասում անեկամտաբերների շարքին:

– Այն, ինչ այսօր Հայաստանում եկամտաբեր չէ:

– Փորձեք «բացել» այս բառախաղը:

– Մեր երկրում յուրաքանչյուր վատ երեւույթ փորձում են քողարկել «կոմերցիոն» խոսքով եւ հրամցնել ժողովրդին: Իսկ ամբողջ աշխարհում միայն լավը, որակյալն է դառնում կոմերցիոն:

– Վերջերս էկրաններ բարձրացած «Թափառում» ռոք օպերայի գլխավոր կերպարներից մեկը` Միքայել հրեշտակապետը, երգում է Ձեր ձայնով: Ֆիլմը դիտելիս խանդի զգացողություն չկա՞ր:

– Ասեմ, որ ի սկզբանե ինձ առաջարկել էին ոչ միայն երգել, այլեւ` խաղալ այդ ֆիլմում: Սակայն այդ ֆիլմն ինձ համար շատ թանկ եւ կարեւոր նախագիծ է: Եթե ֆիլմը պետք է տուժեր իմ մասնակցության պատճառով, ապա միայն էկրանին երեւալու համար չէի կարող ինձ թույլ տալ համաձայնել եւ խաղալ այդ ֆիլմում:

– Խանդի կաթիլ չկա՞. կադրում Ձեր ձայնն էր, իսկ դուք` դահլիճում նստած էիք:

– Առանձին նայում էի, առանձին` լսում: Ֆիլմում իմ ընկերներն են: Ի՞նչ խանդի մասին է խոսքը: Դահլիճում միայն հպարտություն էի զգում, որ տղաներին, ի վերջո, հաջողվել էր իրականացնել այդ դժվարին նախագիծը:

– 17 տարի է, ինչ «Empyray» խումբը գոյություն ունի: Սակայն շատերին այն ծանոթ է դարձել վերջին մի քանի տարիների ընթացքում: Ինչի՞ց հետո խումբը հանրային ճանաչում ձեռք բերեց:

– Այն օրվանից, երբ մենք սկզբունքային որոշում կայացրեցինք, որ խումբը պետք է դառնա ճանաչված: Մինչ 2003 թիվը մեր խումբը հայերեն երգեր գրեթե չուներ: 2003-ին գրվեցին մեր առաջին հայերեն խոսքերով երգերը, նկարահանվեցին առաջին տեսահոլովակները: Իրականում հայտնի լինելու հիվանդություն չունենք: Մեր խմբին հաջողվեց կոտրել բնական եւ արհեստական պատերը: Հիմա այդ բաց ճանապարհներից շատերն են օգտվում:

– Ի՞նչ պատերի եւ ճանապարհների մասին է խոսքը:

– Չկար լավ նյութ, որը կարող էր համապատասխանել եթերում հեռարձակվելու համար:

– Չկա՞ր, թե՞ հեռուստաընկերությունների ղեկավարներն էին այդպես կարծում:

– Դա էլ կար: Կար նաեւ տարածված կարծրատիպ, որ ռոքը վախենալու եւ շատ ագրեսիվ երեւույթ է: Հայաստանում սովորություն կա մրոտել այն ամենը, ինչի մասին գաղափար անգամ չունեն, ինչը դեռեւս անծանոթ է:

– Վստա՞հ եք, որ դա միայն Հայաստանին է բնորոշ:

– Օրինակ` Ռուսաստանում, եթե 150 միլիոնի մեջ գոնե 10 միլիոնը ռոք սիրի, արդեն` լավ է: Իսկ երբ 2 միլիոնանոց երկրում 1 միլիոն 900 հազարին չի հետաքրքրում ռոքն առհասարակ` բարդ է իրավիճակը:

– Այդ դեպքում ո՞ւմ համար եք երգում:

– Էն 10.000-ի:

– 10.000-ի համար 17 տարի երգո՞ւմ եք:

– Հարաբերական թիվ ասացի: Որքան էլ դժվար լինի, մենք տարվա մեջ գոնե մեկ մենահամերգ ենք տալիս: Մեր դահլիճները դատարկ չեն լինում:

– Մարզահամերգային համալիրը «կլցնե՞ք», ինչպես սիրում են արտահայտվել դահլիճներ «լցնող» մեր երգիչներից շատերը:

– Վերջին 4 տարվա ընթացքում մեր համերգները եղել են միայն Սունդուկյանի անվան թատրոնի դահլիճում: Մեզ մոտ միշտ անշլագ է եղել: Երբեք տոմս չենք նաղդել, ավտոբուսներով մարդկանց չեն բերել մեր համերգներին: Ոչ մի ընկերության չենք խնդրել` ասելով. «տոմսերն առ` 10 տոկոսը քոնն ա»: Մեր հանդիսատեսն այն հանդիսատեսը չէ, ում կարող են տեղափոխել ավտոբուսներով կամ որոնցով հնարավոր է դահլիճներ «լցնել»: «Լցնել» բառով իրենք վիրավորում են իրենց իսկ հանդիսատեսին:

– Ընդունո՞ւմ եք պրոդյուսերների պատճառաբանությունները, որ հանրությանը մատուցվում է այն, ինչ սիրում է:

– Դա ընդամենն արդարացման «դիշովի» տարբերակ է: Կան հեռուստաընկերություններ, որոնք նույն տրամաբանությամբ վատ երաժշտություն են եթեր մտցնում: Մինչ օրս չեմ տեսել, որ այդ հեռուստաընկերություններից որեւէ մեկը փորձի միայն որակյալ երաժշտություն առաջարկել, հետո հետազոտություն անցկացնել` տեսնելու համար, արդյոք չկա՞ դրա պահանջարկը: Նրանք անում են այն, ինչ հեշտ փողեր է բերում:

– Քիչ առաջ նշեցիք, որ երգում եք բնակչության շատ քիչ տոկոսի համար միայն: Մի՞գուցե նրանք ճիշտ են` իրենց պատճառաբանության մեջ:

– Մենք հասել ենք ծայրահեղության` հարսանիքի երաժշտությունն ամենուր է: «Տռճիկ» տալու երաժշտության տեղը ո՛չ եթերն է, ո՛չ էլ բեմը: Իսկ այսօր հեռուստաընկերություններ կան, որոնք առավոտյան 9-ին, երբ մարդիկ դեռ զուգարան էլ չեն գնացել, «տռճիկ» տալու երաժշտություն են եթեր տալիս: Դա արդեն դեգրադացիայի վերջն ա:

– Կորպորատիվներում երգելու առաջարկներ լինո՞ւմ են:

– Միայն որպես անհատ երգիչ: Այն էլ` մի քանի երգ միայն: Ես չեմ կարող ժամերով երգել որեւէ խնջույքի ժամանակ: Հատուկ ակումբային ծրագիր ունեմ, որի ժամանակ երգում եմ Նասկով, Լեպս, Մարշալ:

– Իսկ խմբի՞ երգերը:

– Երբեք միայնակ խմբի երգերը չեմ կատարում: Եթե հրավիրող կողմն ուզում է լսել «Empyray»-ի երգերը, պետք է հրավիրի ամբողջ խմբին:

– Որքա՞ն գումար է անհրաժեշտ սեփական խնջույքի ժամանակ Սարգիս Մանուկյանին լսելու համար:

– Կոնկրետ թիվ չեմ կարող ասել: Պետք է միայն ֆինանսական պայմանները համաձայնեցնենք: Երբ ընդհանրապես չեմ ուզում երգել տվյալ շրջապատի համար, ապա բավականին մեծ թիվ եմ «կրակում», որ ինքնակամ հրաժարվեն:

– Դուք ֆինանսապես այդքան կայո՞ւն եք, որ կարողանաք Ձեզ թույլ տալ` մերժելու բավականին եկամտաբեր առաջարկները:

– Միայն ֆինանսը չպետք է լինի մերժելու հենարան: «Empyray»-ը կարող է հպարտանալ նրանով, որ իր անցած ճանապարհով հիմա առավել հեշտ կանցնեն նոր ռոք խմբերը: Մենք հեշտացրել ենք այդ ճանապարհը:

– Ինչպե՞ս եք հեշտացրել:

– Նրանով, որ մեր շնորհիվ մարդիկ սկսեցին հավատալ, որ հայերի կողմից կարող է ստեղծվել հայերեն ռոք երաժշտություն, որը նրանք մինչ այդ սովոր էին լսել միայն անգլերեն լեզվով: Մենք ապացուցեցինք, որ կարող ենք ստանալ նույն որակը, նույն հնչեղությունը:

– Մինչ Ձեզ ոչ ոք չկա՞ր:

– Միանշանակ եղել են խմբեր, բայց միայն «underground»-ում: Մեզ համար չափանիշ էին այնպիսի խմբեր, ինչպիսիք են` «Ասպարեզը», «36.6»-ը… Այն ժամանակ շատ էին բարձրակարգ երաժիշտները, ովքեր ուղղակի ստիպված լքեցին Հայաստանը:

– Հե՞շտ եք գնում կոմպրոմիսի:

– Միայն ոչ սկզբունքների հաշվին: Բայց կոմպրոմիսը մարդկային հատկություն է:

– Ի՞նչ կոմպրոմիսի չեք գնա երբեք:

– Շատ կարեւոր բան արժեքազրկող:

– Շատերին թվում է, թե Դուք «ահավոր» լուրջ մարդ եք: Եվ որ Ձեր դեմքին ժպիտ տեսնելը շռայլություն է:

– Թող անհամեստ չհնչի, բայց ես շատ հումորով մարդ եմ: Միգուցե մեր երգերից եւ իմ կատարումից է գալիս այդ լրջությունը:

– Ռոք երգը կարո՞ղ է հումոր պարունակել:

– Ինչո՞ւ` ոչ: Սակայն այն պետք է ծնվի, այլ ոչ` հորինվի: Շուտով պատրաստ կլինի մեր երրորդ ձայնասկավառակը, որտեղ երկու «լկստված» երգ կա:

– «Լկստված» ռոքը ո՞րն է:

– Տեքստային առումով շատ լուրջ չեն:

– Ձեր կինն` Աշխենը, գրեթե ամենուր ուղեկցում է Ձեզ:

– Եթե Աշխենը լիներ միայն կին, նրան քիչ կտեսնեին իմ կողքին: Նա նաեւ իմ ընկերն է, եւ դա շատ ավելի կարեւոր է: Մենք 15 տարի է, ինչ ամուսիններ ենք, սակայն միայն այս տարի ենք ամուսնացել ԶԱԳՍ-ով եւ եկեղեցու օրհնությամբ:

– Ի՞նչը պատճառ հանդիսացավ, որ 15 տարի համատեղ ապրելուց հետո որոշեցիք «կնիքով» օրինականացնել Ձեր ամուսնությունը:

– Եթե չլինեին արտասահման մեկնելու համար անհրաժեշտ փաստաթղթերի հետ առաջացած խնդիրները, այդպես էլ ԶԱԳՍ չէինք գնա: Այդ «պեչատները» մեզ համար կարեւոր չեն: Շատ ավելի կարեւոր է եկեղեցու օրհնությունը:

– Եթե Աշխենին հնարավոր է պատկերացնել հարսի զգեստով, բայց Ձեզ կոստյումով` մի քիչ անիրական է:

– Մենք ջինսերով ենք մտել եկեղեցի` ամուսնանալու: Մեր Տեր հայրն էր մեզ լուսանկարում, քանի որ 4 հոգով էինք այդ օրը եկեղեցում եւ ուրիշ մարդ չկար` մեզ լուսանկարող: Մենք դիտավորյալ չէինք ջինսերով մտել: Մտադիր էինք միայն մատանիներն օրհնելու, սակայն մեր Տեր հայրը` Տեր Շմավոնը, մեծ արարողություն էր կազմակերպել մեզ համար: Կարեւորը` գինի կար:

– Իսկ այդ պահին եկեղեցում ներկա անծանոթ մարդիկ ինչպե՞ս էին Ձեզ նայում:

– Խղճահարություն կար նրանց հայացքում: Երեւի մտածում էին, թե` էս մարդիկ որքան խեղճ վիճակում են, որ 4 հոգով են եկել հարսանիք անելու: Զարմացած դեմքով շնորհավորում էին մեզ: