«Dorians»-ը միայն Գոռ Սուջյանը չէ»,- ասում է պրոդյուսեր Վահագ Գեւորգյանը

«Dorians» ռոք խումբն ընդամենը 3 տարեկան է, սակայն խմբի հանդեպ հետաքրքրությունն աճում է օր օրի: Խմբի գործունեության հետ կապված որոշ հարցերի շուրջ զրուցեցինք պրոդյուսեր, մասնագիտությամբ ճարտարապետ Վահագ Գեւորգյանի եւ խմբի մեներգիչ Գոռ Սուջյանի հետ:

– Ինչպե՞ս ճարտարապետը որոշեց դառնալ պրոդյուսեր: Պրոդյուսերներից շատ-շատերը տարիներով չեն կարողանում հաջողված նախագիծ իրականացնել, իսկ Դուք առաջին իսկ պրոդյուսերական «կրակոցով» ճիշտ կետին հարվածեցիք:

Վ.Գ. – Խումբ ստեղծելու պատճառը Գոռը հանդիսացավ, որի կատարումը մեր ակումբներից մեկում լսելով` ուղղակի հիացել էի: Նա այդ օրը Ֆրեդի Մերկուրի էր երգում: Նրան լսելով` հասկացա, որ հիանալի նոր ռոք խումբ կարող է ստեղծվել:

– Առավել հեշտ չէ՞ր լինի Ձեզ համար Գոռին` որպես սոլո կատարող, ներկայացնել հանրությանը:

Վ.Գ. – Երբեք չեմ ձգտել որեւէ նպատակի միայն այն պատճառով, որ այդ նպատակին հասնելը հեշտ է: Դա իմ ոճի մեջ չի մտնում: Հեշտ, հասանելի նպատակների, ով ասես` կհասնի: Բացի այդ, եթե նպատակ ունենայի Գոռին` որպես անհատ կատարողի ներկայացնելու, ապա հիմա Ձեր առջեւ ոչ թե խմբի անդամ կլիներ նստած, այլ` մենակատար:

– Շատ անգամ հաղորդավարները բեմից կամ էկրանից հայտարարում են` «Dorians» եւ Գոռ Սուջյան: Որքանո՞վ եք ճիշտ համարում խմբին նման կերպ ներկայացնելը:

Վ.Գ. – Իրականում չգիտեմ, թե ո՞վ է իրենց նման իրավունք տվել: Այդ փաստը խոսում է միայն այն մասին, որ մեր երկրում դեռեւս չեն հասկանում` ի՞նչ ասել է` խումբ:

– Սակայն փաստը մնում է փաստ, որ ոչ միայն հաղորդավարները, այլեւ պարզապես հանդիսատեսը շատ անգամ ասելով «Dorians»-ի անունը` միանշանակ հասկանում է` Գոռ Սուջյան:

Գ.Ս. – Ավտոմեքենա ասելով` հո միայն ղե՞կը չենք հասկանում: Որպեսզի այդ ղեկը շարժվի` պետք է մեքենան ամբողջությամբ աշխատի:

– Անգամ այնպիսի ռոք խմբում, ինչպիսին «Բիթըլզն» էր, ժամանակին նմանատիպ կոնֆլիկտներ էին առաջացել: Օրինակ` Ռինգո Սթարն իրեն անվերջ հետին պլանում էր զգում` հարվածային գործիքներ նվագելով: Տղաներն անընդհատ բեմի սկզբնամասում էին կանգնած` ծածկելով նրան թիկունքով:

Գ.Ս. – Այդ խնդիրները նրանց միջեւ առաջացան խմբի գործունեության վերջին տարիներին միայն:

Վ.Գ. – Ինչ վերաբերում է մեր խմբին, ապա ասեմ, որ եթե երաժիշտը պրոֆեսիոնալ է, ուրեմն նա շատ լավ գիտի իր տեղն ու նշանակությունը խմբում` բեմում: Օրինակ` բաս կիթառ նվագողը գիտի, որ ինքը միայն բաս է նվագում, դա է իր ընտրած երաժշտական գործիքը: Մենակատարի գործիքն էլ նրա ձայնն է ու կոկորդը: Եվ այդ գործիքով նա անընդհատ նվագում է:

– Եթե անկեղծ, ապա Ձեր խմբի համերգներին ներկա հանդիսատեսն ո՞ւմ է լսում` նվագախմբի՞ն, թե՞ Գոռին:

Վ.Գ. – Այդ խնդիրը կարող է լինել յուրաքանչյուր խմբի դեպքում: Կա հանդիսատես, ով գալիս է լսելու մեներգչին, եւ կա հանդիսատես, ով գալիս է հատուկ երաժիշտներին լսելու, բայց, Փառք Աստծո, կա նաեւ հանդիսատես, ով համերգի է գալիս ամբողջական խմբի կատարումը լսելու համար:

– Վահագ, ինչպե՞ս կարողացաք այդքան արագ խումբ հավաքել` մինչ այդ երբեւէ չլինելով երաժիշտների ոլորտում:

Վ.Գ. – Մինչ խմբի ստեղծումը ես միայն ունկնդիր էի: Մեր երկրում անձամբ որեւէ երաժշտի չէի ճանաչում: Պարզապես տեսակով այնպիսի մարդ եմ, որ եթե նպատակ եմ դնում, ապա պարտադիր պետք է այդ նպատակն իրականացնեմ:

– Ի՞նչ չափորոշիչներով էիք առաջնորդվում երաժիշտներին խմբում ընդգրկելիս` չունենալով երաժշտական կրթություն:

Վ.Գ. – Ամենեւին պարտադիր չէ ունենալ երաժշտական կրթություն` լավ երաժշտին վատից տարբերելու համար: Ցանկացած մարդ, ով երբեւէ հետաքրքրվել է լավ երաժշտությամբ, նրա մոտ արդեն իսկ որոշակի կարծիք ստեղծվում է լավ երաժիշտների եւ երաժշտության վերաբերյալ:

– Եթե Ձեզ համար լավ երաժշտություն համարվեր ռաբիսը, հնարավո՞ր է, որ Գոռն այսօր, ասենք, «Պատրոնդաշ» երգեր:

Վ.Գ. – Եթե ես սիրեի ռաբիս, այդ օրը չէի լինի տվյալ ակումբում եւ չէի լսի Գոռին, ով Ֆրեդի Մերկուրի էր երգում: Բացի այդ, ռաբիս երգողների պակաս մեր պետությունը չի զգում:

– Ձեր կինը` Լուսինեն (հաղորդավարուհի Լուլուն) սկզբնական շրջանում օգնե՞լ է Ձեզ:

Վ.Գ. – Իհարկե` այո: Եթե կարիք կար կոնտակտներ հայթայթելու, երգերը ռադիոյում եթեր հեռարձակելու եւ էլի շատ այլ հարցերում, նա մշտապես օգնել է մեզ:

– Փաստորեն` «Տիկին պրոդյուսեր» ասվածը, ինչպես Լուսինեն ներկայացավ այս տարվա «Ազգային երաժշտական մրցանակաբաշխությանը», լիովին համապատասխանում է նրա կերպարին: Լուսինեն բեմ բարձրացավ` ստանալու «Տարվա լավագույն երգիչ» նոմինացիայում հաղթող ճանաչված Գոռ Սուջյանի մրցանակը, քանի որ խումբն արդեն լքել էր դահլիճը:

Վ.Գ. – Նախքան մրցանակաբաշխությունը, ինձ ասել էին, որ ցանկություն կա Գոռին հանձնելու «Տարվա լավագույն երգչի» մրցանակը, սակայն ես մերժել էի: Աբսուրդ է նման նոմինացիայում առաջադրել խմբի մեներգչին: Գոռը, ինչպես եւ մյուս երաժիշտները, «Dorians» խմբի անդամ է: Մեր խմբի տղաներից երկուսը դահլիճում էին այդ օրը եւ ստացան երկու մրցանակ` «Տարվա լավագույն ռոք խումբ», «Տարվա լավագույն տեսահոլովակ»: Երբ հայտարարեցին «Տարվա լավագույն երգչի»` Գոռ Սուջյանի անունը, տղաներն արդեն դահլիճում չէին, եւ Լուսինեն բեմ բարձրացավ մեր փոխարեն: Ի դեպ, այդ օրերին ես եւ Գոռը քաղաքում չէինք` զբաղված էինք ձայնասկավառակի վրա տարվող աշխատանքներով:

– Այդ մրցանակաբաշխությունն առանձնապես մեծ հեղինակություն չի վայելում հանրության մեջ: Տեսնելով եւ չհասկանալով, թե ինչ չափորոշիչներով են ընտրվում «Տարվա լավագույնները», տպավորություն է ստեղծվում, որ սկզբում ընտրվում է անձը, եւ հետո միայն` ըստ նրա, համապատասխան նոմինացիա է հորինվում: Բացի դարակի զարդ լինելուց, որքանո՞վ են կարեւոր Ձեզ համար այդ կարգի մրցանակները:

Վ.Գ. – Գիտեք, երբ դու ոչինչ չես անում, քեզ չես կոտորում մրցանակ ստանալու համար, այլ այն իր ոտքով գալիս է քեզ մոտ, ապա, անկեղծ ասեմ, բավական հաճելի պահեր ես ապրում:

– Գոռ, իսկ մինչ «Dorians»-ում երգելն ինչո՞վ էիր զբաղված:

Գ.Ս. – Դպրոցն ավարտելուց հետո որոշել էի ընդունվել Թատերական ինստիտուտ, սակայն շուտով մտափոխ եղա: Մինչ «Dorians»-ն` իմ ռոք խումբն ունեի, որտեղ համաշխարհային հայտնի երգեր էինք կատարում: Երաժշտական կրթություն չունեմ, սակայն վոկալի անհատական դասընթացների եմ հաճախում:

– Հաճախ ասում են, որ դու մեր Ֆրեդի Մերկուրին ես` քո հիանալի ձայնով:

Գ.Ս. – Երբեք չեմ կարծել, թե երգում եմ Մերկուրիի պես: Չնայած այդ փաստն ինձ համար հաճելի է, քանի որ շատ եմ սիրում նրա կատարումները:

– Վահագ, իսկ որքանո՞վ է եկամտաբեր ռոք խմբի պրոդյուսեր լինելը:

Վ.Գ. – Եթե որոշել ես զբաղվել որեւէ արվեստի գործով, կարեւորագույն պայմանն այն է, որ ամբողջությամբ տրվես այդ արվեստին: Միայն այդ դեպքում է հնարավոր լինել ոչ թե` շոու-բիզնեսի, այլ` արվեստի մեջ: Այդ ժամանակ փողն է գալիս քո ետեւից, եւ ոչ թե դու ես գնում` այն գտնելու: Խումբն ընդամենը 3 տարեկան է, սակայն մինչ օրս մենք դեռ չենք գնացել փողի ետեւից:

– Խմբի ձայներիզն արտերկրում եք ձայնագրել: Մեր երկրում չկա՞ համապատասխան որակ ապահովող ձայնագրման ստուդիա:

Վ.Գ. – Մեզ մոտ չկա խումբ ձայնագրելու փորձ: Դա, ի դեպ, մեր ստուդիաների մեղքը չէ: Իրականում դրա կարիքն այդքան էլ չկա, քանի որ տարվա մեջ մեկ-երկու խումբ կամ կձայնագրվի, կամ ոչ:

– Որպես պրոդյուսեր, մինչեւ ո՞ր «օլիմպ» եք ուզում տանել խումբը:

Վ.Գ. – Մինչեւ վերջ:

– Ո՞րն է այդ վերջը:

Վ.Գ. – Վերջն այն է, որ խմբի անդամների մահանալուց հետո գոնե եւս մեկ սերունդ լսի մեր երգերը:

– Մտադիր եք շո՞ւտ սպանել տղաներին:

Վ.Գ. – Բոլորս էլ մի օր մահանալու ենք: Ուզում եմ այնպիսի որակի եւ մակարդակի հասնել, որ մեր խմբի երգերը դեռ երկար հնչեն եւ հիշվեն:

– Աշխատանքի բերումով բավականին շատ եք ճամփորդում: Ընտանեկան կյանքին դա չի՞ խանգարում, հատկապես, երբ 2 փոքրիկ որդի ունեք:

Վ.Գ. – Դեմ եմ «խանգարել» բառին: Պարզապես կարոտն է շատ: Սակայն դա եւս նորմալ է: Ցանկացած մարդ, ով մտել է աշխատանքի մեջ, երբեք չպետք է թուլացնի իր ռիթմը:

– Տարվելով աշխատանքով, երբեք չե՞ք որսացել Ձեզ այն մտքի վրա, որ գրեթե մոռացել եք ընտանիքի գոյության մասին:

Վ.Գ. – Լինում է: Սակայն դա եւս նորմալ է:

– Այդ նորման գործում է տղամարդո՞ւ դեպքում միայն:

Վ.Գ. – Ես իմ տեսակի մասին եմ խոսում: Իսկ իմ տեսակը նպատակասլաց տղամարդն է: Ունե՞մ նպատակ` ուրեմն պետք է հասնեմ դրան: Չեն կարող խմբի 5 անդամները տուժել միայն այն պատճառով, որ ես որոշել եմ, ենթադրենք, մեկ ամիս հանգստանալ ընտանիքիս հետ: