Իսպանացի երգչի՝ Պլասիդո Դոմինգոյի հայաստանյան համերգից հետո ներքաղաքական այնպիսի խառնաշփոթ սկսվեց, որ շատերը չհասցրեցին նկատել աշխարհահռչակ երգչի կողքին կանգնած տաղանդավոր երիտասարդ հայուհուն, ով իր կատարողականությամբ հուզել էր անգամ Դոմինգոյին: Ռոզին ծնվել է ԱՄՆ-ում: Հայրը ջութակահար է եւ աշխատում է Սան Ֆրանցիսկոյի օպերային թատրոնում: Ինչպես ինքն է ասում` մանկությունն անցել է օպերային թատրոնում: Թեեւ սկզբից որոշել էր դաշնամուրային արվեստով զբաղվել, բայց նրա` օպերային թատրոն հաճախակի այցելությունները շատ արագ փոխեցին որոշումը: «Այլեւս որոշեցի օպերային արվեստով զբաղվել»,- մեզ հետ հարցազրույցում ասաց Ռոզին՝ պատմելով իսպանացի երգչի՝ Պլասիդո Դոմինգոյի հետ հանդիպման մասին:
– Արդեն 7 տարի է՝ ապրում եմ Իտալիայում: Սովորում էի Միլանի կոնսերվատորիայի վոկալ բաժնում: Նախորդ տարի ավարտեցի ուսումս, սակայն որոշեցի մնալ Իտալիայում, որը օպերային երգարվեստի կարեւոր կենտրոններից է: Այնտեղ են ծնվել համաշխարհային ամենահայտնի կոմպոզիտորները: Իհարկե, ուսման առաջին ամիսներին իտալերենին չտիրապետելու պատճառով բավական բարդ էր: Սակայն դա միայն ժամանակի խնդիր էր: Ինչեւէ, Պլասիդո Դոմինգոյի կողքին հայտնվելու փաստն անակնկալ էր ինձ համար: Նա, իսկապես, մեծ է, բայց միեւնույն ժամանակ՝ որքան մեծ է, այնքան էլ իր կողքի մարդկանց է բարձրացնում: Նա երբեք թույլ չի տալիս, որ իր կողքին կանգնած մարդն իրեն վատ զգա: Ամիսներ առաջ Միլանից մեկնեցի Սան Ֆրանցիսկո, որտեղ մրցույթի էի մասնակցում: Այդ նույն ժամանակաշրջանում Պլասիդո Դոմինգոն Սան Ֆրանցիսկո հյուրախաղերի էր եկել՝ «Սիրանո դե Բերժերակ» օպերայով: Դոմինգոն պատահաբար տեսավ ինձ եւ ցանկություն հայտնեց ինձ լսել: Նախքան այդ հանդիպումը մենք մի առիթով հանդիպել էինք «Լա Սկալայում»: Դոմինգոն ինձ հիշեց, եւ հետաքրքրվեց, թե արդյոք ես մտադի՞ր եմ իմ կարիերան շարունակել: Իսկ ես, անխոս, մեծ ծրագրեր ունեմ այս ոլորտում իրականացնելու համար: Դոմինգոյի հետ հանդիպումը տեղի ունեցավ հոկտեմբերին: Նա լսեց ինձ, եւ այնուհետ ասաց, որ համերգային ծրագրով գնալու է Հայաստան: Երբ Դոմինգոն լսեց իմ կատարումը, նա հայերին ու իսպանացիներին համեմատեց միմյանց հետ: Ասաց, որ երկուսն էլ ունեն ոգեղեն մեծ ուժի արտահայտչականություն: Այնուհետեւ հարցրեց, թե ի՞նչ երգացանկ ունեմ: Եվ արդեն սկսեց խոսել Հայաստանում տեղի ունենալիք իր համերգի մասին:
– Առաջին անգամ Դոմինգոյի՞ հետ եկար Հայաստան:
– Ոչ, դա երրորդ անգամն էր: Հայաստան առաջին անգամ եկել եմ 2002թ.: Ի դեպ, ուրախ եմ, որ Հայաստանում փոփոխություններ են կատարվել: Օրինակ, այստեղ սրճարաններն ավելի շատ են՝ քան Միլանում:
– Ռոզի, տարօրինակ չէ՞՝ ապրել հոլիվուդյան գլամուրային կյանքի կողքին, եւ ընտրել ոչ թե էստրադային, այլ օպերային արվեստը: Չէ՞ որ երիտասարդները երազում են ավելի շատ փառքի, ավելի արագ ճանաչում ձեռք բերելու մասին: Իսկ էստրադան այդ հնարավորությունն ավելի շատ է տալիս:
– Ճիշտն ասած, ես ընտրության հնարավորություն չունեի: Մանկությունից օպերային արվեստի մեջ էի: Մեծացել եմ թատրոնում: Այն տարիներին հետաքրքրվում էի նաեւ դերասանական արվեստով, բայց, ի վերջո, ընտրեցի օպերային երգարվեստը: Հանգստությունս գտնում եմ հենց այս ժանրում: Օպերայում կա ամեն բան՝ երգ, դերասանական խաղ, պատմություն: Օպերան իրական արվեստ է, որին չի կարող հաղթել որեւէ բան: Այն միշտ բարձր է գնահատվում՝ անկախ Հոլիվուդի առկայությունից:
– Այսօր օպերային երգարվեստն ընկալման խնդիր ունի՞:
– Դժբախտաբար, այդ խնդիրն այսօր կա: Օպերա լսելու համար հանդիսատեսը պետք է որոշակի կրթություն, գիտելիք, տեղեկատվություն ունենա այդ օպերայի մասին, կարճ ասած՝ մարդ պետք է պատրաստված լինի օպերա գնալիս: Հաճախ մարդիկ գալիս են օպերա լսելու՝ առանց նվազագույն տեղեկատվություն ունենալու այդ ստեղծագործության մասին: Օրինակ, Սան Ֆրանցիսկոյում այդ հարցը բավական հետաքրքիր լուծում է գտել: Դպրոցահասակ երեխաներին ամիսը 1 անգամ օպերային թատրոն են տանում: Ավելին, ցանկացած օպերայի պրեմիերային հրավիրում են ուսանողներին ու աշակերտներին: Դա հնարավորություն է տալիս նրանց հասկանալ, ընկալել այդ արվեստը: Իսկ հետագայում այդ սերունդն արդեն օպերային արվեստի կայուն լսարան է դառնում, որը պատրաստ է լինում ապրել այդ արվեստով: Միգուցե կրկնվեմ, բայց հանդիսատեսը պետք է իմանա օպերայի լեզուն, կոմպոզիտորին եւ այլն: Կարծում եմ՝ եթե նրանք փոքր-ինչ գիտելիք ունենան, օպերան ավելի հետաքրքիր կլինի իրենց համար: Չգիտեմ՝ Հայաստանում այդպե՞ս է, թե՞ ոչ, բայց Սան Ֆրանցիսկոյում եւ եվրոպական երկրներում օպերան կինոթատրոնի դահլիճի էկրանին տիտրերով թարգմանվում է: Ցավոք, ես գաղափար չունեմ հայաստանյան օպերային արվեստի վիճակից: Սակայն, եթե մի օր ինձ մի դեր առաջարկեն, ապա ես մեծ հաճույքով կկատարեմ:
– Օրինակ, «Անո՞ւշ»:
– Օ՜, շատ եմ սիրում «Անուշը», եւ մեծ հաճույքով կկատարեմ այդ դերը: Այդ օպերայի երաժշտությունը ես բավական խորն եմ ապրում, զգում եւ մի օր կուզեի անպայման այդ դերը կատարել: Որքան նկատել եմ` Հայաստանում մարդիկ հաճախ չեն գնում օպերաներ լսելու, գուցե չկա՞ առիթ, որ գնան: Հայաստանում դա օպերային արվեստի գլխավոր հիմնախնդիրն է: Միայն «Անուշ» օպերայով, իհարկե, խնդիրը չի լուծվում, մարդիկ պետք է հնարավորություն ունենան այլ օպերաներ էլ լսելու:
– Իսկ դրսում ինչպե՞ս է:
– Մեծ քաղաքներում այդ խնդիրը չկա: Հատկապես Եվրոպայում օպերա գնալու մշակույթ կա, ինչը չես կարող ասել ամերիկյան երկրների պարագայում: Օպերային արվեստում փոքր-ինչ զգացմունքայնություն, պատմական իրադարձությունների հանդեպ հետաքրքրություն է հարկավոր: Օպերայում խոսվում է մարդկային տառապանքի մասին: Օպերան նաեւ առիթ է ընձեռում՝ տվյալ վայրկյանին կտրվել խնդիրներից, մոռանալ կյանքի դժվար պահերը եւ հաղորդակցվել մի լուսավոր աշխարհի հետ: Դա հոգու պահանջ է. չէ՞ որ երբեմն պետք է բուժել նաեւ հոգիները: Իսկ օպերան դրա լավագույն հավաստիքն է: Օպերան ասելիք ունի հանդիսատեսին: Օպերային երգիչը կամ երգչուհին պետք է կարողանան այդ ասելիքը տեղ հասցնել, մարդկանց հետ հաղորդակցվել: Դա շարժիչ ուժ է ինձ համար:
– Փաստորեն, Դոմինգոն քեզ հնարավորություն տվեց նաեւ ճանաչում ձեռք բերել քո հայրենիքում:
– Ես, իսկապես, մեծ բախտ ունեմ, որ նրա հետ հանդես եկա: Դոմինգոն մեծ հոգի ունի: Եվ ոչ միայն հուզիչ էր նրա հետ երգելը, այլեւ խոսելը: Ես միշտ եղել եմ նրա արվեստի մեծ երկրպագուն: Նա կարողանում է մարդկանց հուզել: Նա մեծ արտիստ է: Կուզեմ նրա պես հուզել հանդիսատեսին:
– Եվ ի՞նչ դերով:
– Միշտ երազել եմ «Տրավիատայում» հանդես գալ Վիոլետայի դերում: Սա երազ է ինձ համար: Դերը բավական բարդ է, բայց ցանկության եւ աշխատասիրության դեպքում հնարավոր է հասնել դրան:
– Իսկ ինչո՞ւ Վիոլետա:
– Վիոլետան ուժեղ կին է: Ունի զարմանահրաշ բնավորություն, բացի այդ, ազդեցիկ է նաեւ պատմությունը, որն արդեն դասական է դարձել:
– Հայրդ շա՞տ է քննադատում քո ելույթները:
– Քննադատություններ, բնականաբար, լինում են: Դրանք առավել շատ հնչում են նախքան իմ ելույթը, քան դրանից հետո: Սակայն իմ ամենամեծ քննադատը ես եմ: Վերջիվերջո, ծնողները միշտ ուրախանում են իրենց զավակների առաջընթացով, գործունեությամբ: Ընդհանրապես, այս արվեստը մեծ ճիգեր է պահանջում, այդ թվում` նաեւ ֆիզիկական:
– Եվ ընտանիք կազմելու ցանկությունը ե՞տ է մղում:
– Ես անպայման կցանկանայի ընտանիք կազմել, որովհետեւ ես հայի այդ մտածելակերպի կրողն եմ, սակայն մինչ այդ ես պետք է զբաղվեմ իմ կարիերայով: Կյանքում կարեւորում եմ մարդու նպատակասլացությունը: Մարդն ամեն օր պետք է աշխատի՝ իր երազանքին հասնելու համար: