85 տարեկան Վիկտորյա տատիկն իսկական կինոյի կերպար է` բուռն, էմոցիոնալ, խնդրահարույց, բարի ու մեկ-մեկ էլ ագրեսիվ: Ձեռքի տակ ընկած իրից բռնվելով՝ մոտենում է ինձ ու ստիպում է իր հյուրասիրած խնձորն ուտել, իսկ երբ հրաժարվում եմ` հոնգուր-հոնգուր լաց է լինում: Արդեն մեկ տարի է, ինչ Վիկտորյա տատը զանգահարում է խմբագրություն ու «լրագրող է ուզում»: Մեր գործավարուհի Արմինեն, արդեն մեկ տարի է, համբերատար ամեն օր պատասխանում է «լրագրող ուզող» Վիկտորյա տատին ու նրա հեռախոսահամարը, հասցեն անգիր արած ամեն զանգի հետ պահանջում է բավարարել ծեր կնոջ «ցանկությունը»: Այգեստան 9 փողոցի 49 տունը կարծես մետրոյի թունել լինի, որի կիսափուլ անծայրածիր աստիճանավանդակի վերջին «կանգառում» նստած Վիկտորյա տատի կերպարի մեջ «խտացված» է 21-րդ դարի Հայաստանում ապրող միայնակ ու լքված, «մարդու կարոտ» հազարավոր թոշակառուների դեմքը: Ուրախությունից բղավում է` «Վա՛յ, եկա՞ր, վերջապես դու եկար, աղջիկ ջան: Գիտե՞ս ինչքան եմ սպասել քեզգ», ու սկսում է լաց լինել։ Ուշացած հանդիպման մեղավորության զգացումից ինչեր ասես, որ չեմ հորինում Վիկտորյա տատին մխիթարանքի խոսքերով սփոփելու համար: Հետո Վիկտորյա տատը մեր հանդիպումներին պարբերական բնույթ տալու առաջարկով փորձում է ինձ հաճոյանալ: Ամենայն լրջությամբ ու պատասխանատվությամբ ասում է` «Դու իմ մոտ շուշուտ արի: Ես որոշել եմ իմ տունը քո անունով գրանցեմ ու քեզ նվիրեմ: Բայց ինչի՞ ես ծիծաղում, չես հավատում, չէ՞»: Վիկտորյա տատն իմ ծիծաղից վիրավորված ու չարացած վերցնում է պայուսակս ու հեռանալով փորձում է բացել: Անհանգստացած հարցնում եմ` «Ի՞նչ եք անում»: Չարացած պատասխանում է` «Եթե տունս չես ուզում` գոնե էս խնձորները պիտի վերցնես: Թո՛ղ, ես պիտի էս խնձորները սումկեդ դնեմ, որ իմանաս, թե ինչ բարի ու շնորհքով կնիկ եմ»: Սոցիալիստական աշխատանքային հերոսուհի Վիկտորյա տատը լաց լինելով երկար պատմում է, թե ինչ անուն, համբավ ու հեղինակություն է ունեցել Սովետի ժամանակ: Լամպի լույսի տակ օր ու գիշեր գուլպաներ է գործել եւ ուղարկել է պատերազմում կռվող զինվորներին:
Նրա տան բակում սատկած մկան գարշահոտը խառնվել է տան խոնավության հոտին ու ծեր կնոջ բղավոցով հնչող խոսքի հետ դարձել է անտանելի: Ասում է` «Մարդկությունն էս ի՞նչ ա դարձել. իրար չեն սիրում, իրար չեն լսում, իրարով չեն հետաքրքրվում: Ես քեզ ասում եմ` ժառանգ չունեմ, հարազատ չունեմ, ուզում եմ տունս քեզ նվիրեմ, իսկ դու իմ վրա ծիծաղում ես: Մարդիկ իրար չեն հավատում, իրար լավություն չեն անում, դրա համար էլ Հայաստանը դարձել ա դժոխք: Ջահել աղջիկ ես, որ մեկ-մեկ գաս իմ հետ շփվես` ի՞նչ կլինի: Քո տարիքում ես 41 թվի կռվողների համար օգնություն եմ փաթեթավորել ու ուղարկել կռվի դաշտ: Աչքերս քոռացնելով գուլպեք եմ գործել, որ կռվողները չհիվանդանան: Դուք կռիվ չեք տեսել, դրա համար էլ մարդու արժեքը չգիտեք, մարդուն մի րոպեով հաճելի բան անել չեք ուզում»: Որքան Վիկտորյա տատը «սիրտը բացում է» իմ առաջ, այնքան դառնում եմ խոցելի ու անօգնական, որովհետեւ նրա «թուք ու մուրն» այնքան ազնիվ ու արդարացի բողոք է: Պատի տակ դրված հենակները վերցնելով՝ ծեր կնոջ հետ առաջանում ենք ննջասենյակ, որտեղ տեղադրված մահճակալների վրա դարսված անկողինն անթերի մաքուր է: Ասում է` «Ինձ սենց մի նայի, ես շատ մաքրասեր կնիկ եմ, բայց զգում եմ, որ տան հոտին չես դիմանում: Ես սովորել եմ, բա ի՞նչ անեմ, էս կռիսներն ինձ ուտում են, ստիպված վեդրոներով թույն եմ բերում լցնում անկյունները»: 33.000 դրամ թոշակ ստացող Վիկտորյա տատն արդեն հինգ տարի անլույս է ապրում, որովհետեւ բակում ընկնելուց ոտքը, կոնքոսկրն ու թեւը կոտրելուց հետո հիվանդանոց է ընկել. «Հիվանդանոցում եղած ժամանակ լույսս գողացել էին ու 17.445 դրամի պարտք էր եկել: Չեմ կարում պարտքը տամ, դրա համար էլ արդեն հինգ տարի խավարի մեջ եմ ապրում, բայց հավատա, որ էլ չեմ դիմանում, վախենում եմ: Էս թվին ո՞վ ա մոմով ապրումգ»: Վախենում է, որովհետեւ օրը ցերեկով անգամ նրա տանը խավար է, իսկ խոսելիս ամեն բառի հետ ցրտից գոլորշի է բարձրանում: 85-ամյա ծեր կինը վստահեցնում է, որ ամբողջ ձմեռը հաղթահարում է առանց ջերմության, բայց դիմանում էգ «Ի՞նչ անեմ, դիմանում եմ, ինչքան որ կարում եմ` դիմանում եմ, բայց մի օր կգտնես ինձ այ սենց մեռած վիճակում: Եթե լույս չունեմ` ո՞նց տաքանամ, կամ ասենք թե միացնեմ՝ ո՞նց փողը տամ: Դու ինձնից լավ գիտես, թե ոնց ա էսօրվա թոշակառուի ապրելակերպը»: Վիկտորյա տատը ձեռքերով գլխին խփելով՝ ասում է` «Ես իմ տունը հանձնել եմ պետությանը: Ի՞նչ իմանայի, որ օրերից մի օր ընկնելու եմ թշվառության մեջ: Ի՞նչ իմանայի, որ 40 տարի էշի պես աշխատելուց հետո պետությունն ինձ չի ճանաչի, բանի տեղ չի դնի»,- ասում է նա ու դեղնած պահարանի դարակից հանում է փաստաթուղթ, ըստ որի` «Երեւանյան փողոցի 18-րդ շենքի նախկին բնակչուհի Վիկտորյա Եղիազարյանը 1970թ.-ին վերը նշված բնակարանը հանձնել է քաղաքային սովետի բնակֆոնդին»: 1941 թիվն էր, երբ Վիկտորյա տատի հայրը մեկնեց կռվելու, իսկ մայրը` Բժշկական ինստիտուտ ընդունված Վիկտորյա տատին առաջարկեց չշարունակել ուսումը, որովհետեւ կոշիկ չկար դասի գնալու համար, ու սոված փորով դաս սովորելու հեռանկարը հուսադրող չէր: «Մի օր մերս նայեց երեսիս ու ասեց` աղջիկ ջան, մենք մշեցի ենք ու իրավունք չունենք մեռնելու, պիտի ոտքի կանգնենք: Մեր ու աղջիկ սկսեցինք օր ու գիշեր աշխատել, ինչ գործ ասես չարինք ու ոտքի կանգնեցինք»,- պատմում է միայնակ թոշակառուն` ասելով, որ Արմավիրի մարզում իրենք մեծահարուստի համբավ են ունեցել: Ասում է` «Ինձ սենց մի նայի, հիմա հուզված եմ, բայց պինդ, նամուսի մեռած կնիկ եմ: Ես 130 տարի պիտի ապրեմ, բայց սրանք ինձ ողջ-ողջ թաղում են: Եթե իմ մահով մեռնեմ, ուրեմն` իմացի, որ 130-ում նոր կմեռնեմ, իսկ, եթե մի օր լսես, որ չկամ, ուրեմն` իմացի, որ անլույս, առանց տաքություն ապրած կնիկը չդիմացավ: Բայց դու, եթե շուշուտ գաս` ես կդիմանամ, դու ինձ ուժ ես տալիս: Ախր մեկը չկա, որ խոսամ, կիսվեմ հետը, դարդերս պատմեմ»: Ասում եմ` «Դե՛, չեմ հասցնում. աշխատանքի եմ»: Բարկանալով պատասխանում է` «Սուտ բան ա, աշխատանքը սուտ ա, ինձ տես ու քեզ խղճա: 40 տարի անխնա աշխատել եմ, բայց էսօր ոչ պետությունն ա ինձ ճանաչում, ոչ էլ մարդիկ: Քեզ մի կոտորի, արի իմ մոտ: Էդքան տարի աշխատեցի, բայց էսօր դուռս բացող չկա: Հիմա դու, որ աշխատում ես՝ ի՞նչ: Իմ տարիքին հասնես` մարդու կարոտ կմնաս: Ամեն օր զանգում, կանչում եմ, բայց չես գալիս: Աղջիկ ջան, իզուր չեն էս ոսկե խոսքերը` ինչ ցանես` էն էլ կհնձես: Դու հիմա արի իմ մոտ, որ քո մոտ եկող էլ լինի: Պիտի հասնես իմ տարիքին»: