ՏԻՄ հերթական ընտրությունները հունիսի 5-ին անցկացվելու են
Դավիթաշեն, Նորք-Մարաշ եւ Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքներում: Արդեն հայտնի
է, որ Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքում գործող թաղապետի դեմ իր թեկնածությունն
է առաջադրել նաեւ ԵԿՄ վարչության անդամ Սամվել Հովսեփյանը, որը հայտնի է
«Ադմիրալ Սամվել» անունով:
– Տարբեր թեկնածուներ տարբեր մեկնաբանություններ են տալիս, թե ինչու են ուզում դառնալ թաղապետ: Ձեր մեկնաբանությունը ո՞րն է:
– Բանակաշինության մեջ ես ինձ արդեն համարում եմ սպառված. ես գնդապետ եմ:
Համայնքում բնակիչների կենցաղային խնդիրների հետ կապված բազմաթիվ
թերություններ կան՝ սկսած բակերից, տանիքներից, այգիներից: Նաեւ համայնքի
կարգուկանոնի հետ կապված: Ժողովրդի մեջ ձեւավորված կարծիք կա, որ արդար
ընտրություններ չեն լինում, ու նրանք սկսում են պասիվ մասնակցություն
ցուցաբերել: Եվ ես իմ ընտրազանգվածը փորձելու եմ ձեւավորել այն
ընտրողներից, որոնք մտածելով, թե իրենց ձայնը բախտորոշ չէ, ու
թերագնահատում են ընտրությունների արդար ընթացքը, չեն մասնակցում
ընտրություններին (նշենք, որ Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքն ունի 87.000
ընտրող, սակայն վերջին ՏԻՄ ընտրություններին մասնակցել է ընդամենը 21.000
քաղաքացի:-Լ.Ս.): Այդ չմասնակցող ընտրազանգվածին ընտրությունների նկատմամբ
հավատ ներշնչելու ակնկալիքով եմ մասնակցում ընտրություններին: Այսինքն՝ ես
իմ հիմնական ընտրազանգվածը ստեղծելու եմ հենց այդ ընտրազանգվածից: Եվ եթե
ինձ վստահեն, ու ես ընտրվեմ, ապա շատ լուրջ աշխատանքներ եմ իրականացնելու:
– Հայաստանում տեղի ունեցող բոլոր ընտրություններն ապացուցել են, որ
եթե թեկնածուն իշխանական վերնախավից երաշխիքներ չի ունենում՝
ընտրություններում հաջողություններ չի ունենում կամ պարզապես չի
առաջադրում իր թեկնածությունը: Դուք իշխանություններից նման, այսպես ասած,
«դաբրո» ստացե՞լ եք կամ ունե՞ք նման ակնկալիքներ:
– Ես դրա կարիքը չունեմ, բացի այդ, ես այդքան էլ այդ կարծիքին չեմ, որ եթե
չունենամ «դաբրո», չեմ ընտրվի: Ցավը նրանում է, որ մեր երկրում որոշ
իշխանավորներ հայտարարություններով կամ տեսակետների արտահայտմամբ փորձում
են ժողովրդի մեջ սերմանել այն համոզումը, որ գոյություն ունի «դաբրո»
հասկացություն: Իրականում դա այնքան էլ այնպես չէ: Դա արվում է այն
մարդկանց համար, ովքեր իրականում ընտրազանգված չունեն: Ցավալի է նաեւ այն,
որ ժողովրդի մեջ սերմանում են, թե աշխարհում ազատ, արդար ընտրություններ
չկան: Ո՛չ, կա՛ն, պարզապես, եթե աշխարհում ընտրախախտումները կազմում են
15-20%, ապա մեզ մոտ հակառակն է՝ ընտրություններն արդար են 15-20%-ով: Ես
անձամբ աշխատելու եմ, որպեսզի ընտրությունները հնարավորինս արդար լինեն:
Բացի այդ, ասեմ, որ եթե մարդն ունի ընտրազանգված, ապա դա արդեն այդ մարդու
«դաբրոն» է:
– Պարզե՞լ եք, թե որ քաղաքական ուժերն են աջակցելու ձեզ:
– Խնդիրը նրանում է, որ ես անկուսակցական եմ եւ, բնականաբար, քաղաքական
տարբեր ուժերում ու կազմակերպություններում լայն ընկերական դաշտ ունեմ:
Հետեւաբար, ակնկալիքներս ադ առումով մեծ են: Պետք է նշեմ, որ կան
քաղաքական լուրջ ուժեր, որոնք իրենք են փորձում ինձ հետ համագործակցել:
Այնպես որ՝ ինձ աջակցողների թվում կան թե կոալիցիայի անդամ
կուսակցություններ, թե ընդդիմադիր կուսակցություններ: Մի խոսքով,
բազմաբնույթ ուժեր են իմ շուրջ համախմբվում:
– Ընտրություններում սովորաբար ընդդիմությունն ու իշխանությունը տարբեր
ճամբարներում են ու նրանք միմյանց դեմ են պայքարում: Ձեր շուրջ հավաքված
քաղաքական «բազմազանությունն» ինչո՞վ եք մեկնաբանում:
– Այսպես կպատասխանեմ. թե՛ ընդդիմության, թե՛ իշխանության դաշտում ես իմ
ընկերությունն ունեմ, եւ կան մարդիկ, որոնք ճանաչում են ինձ ու գիտեն իմ
կեցվածքը, ապրելակերպը, հնարավորությունները: Բացի այդ, բոլորը գիտեն, որ
ես ոչ թե քաղաքական պայքարի մեջ եմ մտնում, այլ մասնակցում եմ ՏԻՄ
ընտրությունների եւ ցանկանում եմ ընտրվել ղեկավարման մարմնում, որն
ընտրովի մարմին է, ու ես ինձ այդտեղ լավ եմ տեսնում: Իմ շրջապատն էլ՝
իմանալով իմ կառուցողական բնավորությունը, ակնկալում է, որ ես այդ
պաշտոնին լավ կաշխատեմ:
– Գաղտնիք չէ, որ ցանկացած ընտրություն, հատկապես՝ ՏԻՄ
ընտրությունները, քաղաքական ընտրություններ են, ու պայքարն էլ քաղաքական
է: Չե՞ք գտնում, որ հավաստումը, թե դուք քաղաքական պայքարի մեջ չեք
մտնում, այնքան էլ այդպես չէ: Եվ չե՞ք գտնում, որ ՏԻՄ ղեկավարի պաշտոնը
քաղաքական պաշտոն է:
– Ինձ թվում է, որ տեղական ինքնակառավարման մարմինների այս
ընտրությունները պետք է ազատ եւ մաքուր լինեն, որովհետեւ եթե այսօր տեղի
ունենան կեղծիքներ, եւ իշխանությունները չապահովեն մաքուր ընտրություններ,
ապա դա պրոբլեմ է ստեղծելու հետագա ցանկացած ընտրության համար. ՏԻՄ
ընտրություններին հաջորդելու են նախագահական ընտրությունները: Բացի այդ,
ԵՄ կազմում Հայաստանի անդամագրվելու հարցում շատ վճռորոշ դերակատարում
ունեն այս ընտրությունները, քանի որ թիվ մեկ երաշխիքը ժողովրդավարության
ապահովումն է: Ինձ թվում է, որ մենք արդեն ուշացրել ենք ընտրություններն
ազատ, արդար անցկացնելու գործընթացը. դա պետք է արագացվի: Կարծում եմ,
իշխանությունները կգնան այդ քայլին, որպեսզի հետագայում լուրջ
ընտրազանգված ունենան:
– Շատերը կանխատեսում են, որ առաջիկա ՏԻՄ ընտրություններում լուրջ
բախումներ են լինելու թեկնածուների միջեւ: Ձեր համայնքում նման իրավիճակ
կանխատեսո՞ւմ եք:
– Ճիշտն ասած՝ ոչ: Իմ ամբողջ տարիների կենսագրության մեջ ես լուրջ
հակառակորդներ չեմ տեսել: Իհարկե, դժվարություններ կլինեն, բայց եթե իմ
հակառակորդները կարողանան ընդամենը հասկանալ այն, թե ես ինչ եմ ուզում,
ինձ հակառակ չեն աշխատի: Իմ ուզածն ընդամենն այս համայնքում աշխատելն է,
աշխատանքին լծվելը, չարչարվելը՝ հօգուտ համայնքի բնակիչների:
– Իսկ ճշտե՞լ եք, թե երկրապահական թեւերը՝ ԵԿՄ-ն ու «Ոգու
փորձությունը», ում են սատարելու: Եվ ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ
պառակտմանը:
– Ես մեծ ցավով եմ վերաբերվում այդ պառակտմանը, որովհետեւ Երկրապահը
ստեղծվել է ճակատագրի բերումով, անցել է պատերազմ, հաղթել է, լուրջ լումա
ունի բանակաշինության մեջ եւ վերջապես ունի մարտական դրոշ: Թե՛ ԵԿՄ-ում,
թե՛ «Ոգու փորձությունում» մարտական ընկերներ ունեմ ու վստահ եմ, որ եթե
պատերազմ կամ ոտնձգություններ լինեն Հայաստանի սահմանում, ապա այդ տղաները
միասին միահամուռ կերպով պաշտպանելու են մեր սահմանները:
– Ինչպե՞ս եք վերաբերվում ազատագրված տարածքները վերադարձնելու մասին խոսակցություններին:
– Դա անձերի որոշման խնդիր չէ եւ պետք է ստանա համազգային լուծում: Ինչ
վերաբերում է այն ասեկոսեներին, թե իբր հողերը վերադարձնում են, պետք է
ասեմ, որ դժվար թե այս երկրում գտնվի մեկը, որը հողերը վերադարձնելու
ցանկություն կունենա: Չեմ կարծում, թե այդ աստիճանի մեկը կգտնվի:
– Մեր իրականության մեջ շատ են մականունավորները, եւ դուք էլ կարծես դրանից զերծ չեք: Ինչո՞ւ են ձեզ «Ադմիրալ Սամվել» ասում:
– Թե՛ փոքր ժամանակ, թե՛ հասուն տարիքում ես երբեւիցե մականուն չեմ
ունեցել: Դա գալիս է պատերազմի տարիներից, որովհետեւ այն ժամանակ
ծածկագիր, այսպես ասած՝ «պազիվնոյ» կար: Եվ ես, ուզեի թե չուզեի, պետք է
նման ծածկագիր ունենայի: Ինձ այդ «պազիվնոյով» են ճանաչել, որն էլ
ինքնըստինքյան պահպանվել է: Օրինակ, Արկադի Իվանիչին Կոմանդոս են ասում,
եւ ինքն, ուզենա թե չուզենա, չի կարող իր վրայից դա հանել: Նրան Կոմանդոս
են ասում, ու ինքը Կոմանդոս է: Եթե դա մականուն է, կարող եք համարել, որ
«Ադմիրալն» էլ է մականուն: Մարտական գործողությունների ժամանակ մեր շատ
ընկերներն են մականուն ձեռք բերել: Իրենք «կնքվել» են այդ մականուններով՝
ուզենան թե չուզենան: