Հանրային հեռուստառադիոընկերության խորհրդի 2004թ. գործունեության տարեկան
հաշվետվությունը խորհրդի նախագահ Ալեքսան Հարությունյանն ԱԺ-ին
ներկայացրեց հինգ րոպեում` նշելով ընդամենը հեռուստաընկերության
ֆինանսական հատվածին առնչվող թվերը: Փոխարենը` ԱԺ Կրթության, մշակույթի
հարցերով մշտական հանձնաժողովի անդամ, դաշնակցական Ռուբեն Հովսեփյանի
ելույթը բավական ծավալուն էր. նա անդրադարձավ հեռուստաընկերության գրեթե
բոլոր հաղորդումներին` հայտարարելով, որ հանձնաժողովը
հեռուստառադիոընկերության գործունեությունը գնահատում է դրական, եւ որ այն
լուրջ «առաջընթացներ» ունի:
Չնայած սրան` Ռ. Հովսեփյանը չկարողացավ պատասխանել Արշակ Սադոյանի եւ
Մանուկ Գասպարյանի հարցերին, թե ինչո՞ւ են Հանրային հեռուստաընկերության
քաղաքական հաղորդումներում «ձեռ առնում» ընդդիմության լիդերներ Ստեփան
Դեմիրճյանին ու Արտաշես Գեղամյանին, ինչո՞ւ պիտի ժողովուրդն «ինֆորմացիա
ստանալուց ինֆարկտ ստանա» կամ` ինչո՞ւ Արշակ Սադոյանի ելույթներն` ուղղված
սիրելի ռադիոլսողներին, չեն հեռարձակվում ռադիոհաճախականությամբ, եւ այլն:
Այս հարցերի շուրջ պարզաբանումներ ստանալու համար դիմեցինք
հեռուստատեսության աշխատանքներում լուրջ առաջընթացներ արձանագրած
պատգամավոր Ռուբեն Հովսեփյանին:
– Եթե, ինչպես նշեցիք, մանրամասն ուսումնասիրել եք հեռուստաընկերության
հաշվետվությունը, հանձնաժողովում քննարկել եք բոլոր հարցերը, ինչո՞ւ
չկարողացաք պատասխանել պատգամավորների հարցերին:
– Իմ չպատասխանելը վերաբերում էր այն հարցերին, որոնց շուրջ չէին ծավալված
քննարկումները: Կարող են անուղղակի ասել, որ դա էլ է, ի վերջո, շատ
կարեւոր հարց, բայց մենք այսօր դա չէինք քննարկում: Եթե ինձ հարցնեին, թե
ինչո՞ւ 15 դրամ արժե լուցկին, ոչ թե 5 դրամ, ես կարող էի ասել` համաձայն
եմ` ինչքան էժան, այնքան լավ: Բայց դա այսօրվա քննարկման հարց չէ: Կան
տեխնիկական խնդիրներ, որոնք ոչ ես եմ լուծում, ոչ էլ այս քննարկումն է դրա
տեղը: Ես գիտեմ, որ այս երկիրը ռադիոֆիկացված չէ: Դրա համար ես մեր տան
օրինակը բերեցի` ասելով, որ, բարեբախտաբար, մեր շենքում լարային այդ ցանցն
աշխատում է, եւ մենք մեր տանը լսում ենք: Գիտեմ, որ մարզերում մարդիկ չեն
կարողանում լսել, սա իրոք քննարկելի հարց է, բայց ոչ այսօր: Մենք
հաղորդումների մասին էինք խոսում, ոչ թե հաղորդումները տեղ հասցնելու: Եթե
մենք ամեն ինչ խառնենք իրար` բան դուրս չի գա: Քանի տարի է արդեն ես
ԱԺ-ում եմ եւ այս հարցն անընդհատ քննարկվում է, բայց չի լուծվում:
– Ասացիք, թե վերջին շրջանում ընդդիմության նկատմամբ հեգնական վերաբերմունք չեք նկատել Հանրայինի եթերում: Իսկապե՞ս չեք նկատել:
– Չէ, ես նկատել եմ, որ նման բան կա, բայց ինձ համար կարեւորը
փոփոխություններն են, թե մի քանի տարի առաջ ինչպես էր ու հիմա ինչպես է,
որովհետեւ ես գիտեմ, որ սա վերջապես պետական հեռուստաալիք է, պետական
բյուջեից է սնվում, որքան էլ Հանրային ասենք: Իսկ պետական
քաղաքականություն տանելն ինչ-որ տեղ նաեւ այդպիսին պետք է լինի: Դրա համար
կան նաեւ այլ հեռուստաընկերություններ, որոնք ազատ, անկախ են: Ես չեմ
ասում` պետք է անտեսել ընդդիմությանը: Տարիներ առաջ ընդդիմությանը ոչ թե
անտեսում էին, այլ ներկայացնում էին ծաղրական ձեւերով: Միշտ էլ կարելի է
ուզածդ երեւույթի մեջ ծաղրական մասեր գտնել, նույնիսկ թաղման ժամանակ:
Առաջ այդպես էր արվում, ու հիմա ես՝ որպես քաղաքացի, ուրախանում եմ, որ դա
աստիճանաբար վերանում է, ու ավելի են մոտենում օբյեկտիվությանը: Թեեւ,
կրկնում եմ, Հանրային հեռուստատեսությունն ինչ-որ չափով իրավունք ունի
պետական մտածողություն տարածել: Չեմ ասում, թե իդեալական է դա, ինձ
բավարարում է, բայց ինձ ուրախացնում է, որ շարժ կա:
– Դուք ձեր ելույթում որեւէ կերպ չանդրադարձաք քաղաքական
հաղորդումներին: ԵԽ պահաջներից մեկը վերաբերում է բազմակարծության
ապահովմանը. ԱԺ Կրթության, մշակույթի հարցերով հանձնաժողովն անդրադարձե՞լ
է այս հարցին, Հանրային հեռուստաընկերությունն ապահովո՞ւմ է
բազմակարծություն:
– Հավանաբար այդպիսի հաղորդումների պակաս գոյություն ունի, որովհետեւ, ի
վերջո, բազմակարծությունը հո 3 ու 4 ասելով չէ՞: Պետք է հաղորդում լինի,
եւ բազմակարծությունը ցույց տալու ասպարեզ քիչ է տրված: Դա, անշուշտ,
թերություն է, որի մասին պետք է մտածել: Կարող է նաեւ հաղորդումները
շատանան, բայց բազմակարծություն չլինի, միակարծություն երեւա, եւ ես,
անկեղծ ասած, ավելի շատ ուզում եմ, որ այսպես լինի, քան բազմակարծության
անվան տակ լինի միակարծություն: Կարող են նաեւ խաբել. այդպիսի երեւույթ էլ
կա հեռուստատեսության մեջ: Աչքակապությունը շատ ավելի վատ բան է, քան
չանելը: Սահմանադրությունն ինչո՞ւ չընդունվեց: Որովհետեւ մարդիկ տեղյակ
չէին: Հանրային հեռուստաընկերությունը պետք է նաեւ դա անի ու այսօր կամ
վաղը պիտի նաեւ դրանով զբաղվի:
– Եթե դուք ընդդիմություն լինեիք, ձեզ կգոհացնեի՞ն Հանրային
հեռուստաընկերության լուսաբանումները, մեկնաբանությունները, որ այսօր
արվում են ընդդիմության վերաբերյալ:
– Ինձ ոչ Հանրային հեռուստաընկերության տեղեկատվությունն է բավարարում, ոչ
ԱԼՄ-ինը, ոչ էլ «Երկիր-մեդիայինը»: Դրա համար, որպեսզի օբյեկտիվ եւ լայն
ճանաչողություն ունենաս կյանքի նկատմամբ, ապա, եթե չես հասցնում բոլորը,
պետք է հասցնես գոնե երկու-երեք ծայրահեղ կարծիքներ իմանալ, որպեսզի
կարողանաս քո մեջ միջին պատկերացումը կազմել իրականության մասին: Ինչո՞ւ
պիտի անպայման Հանրայինի լրատվական ծրագրից իմանաս: Ես նայում եմ եւ
Հանրայինը, եւ մի քիչ ընդդիմադիր կեցվածք ունեցող հեռուստաընկերության
լրատվական հաղորդումները:
– Այսօր ո՞րն է ընդդիմադիր կեցվածք ունեցող հեռուստաընկերությունը:
– Ասենք թե՝ «Երկիր-մեդիան», որը մի քիչ ընդդիմություն է ցույց տալիս: Կամ
«Կենտրոնը»: Ժամանակին «Ա1+»-ն էր: Նրբություններ կան, կարող է քեզ խաբեն,
թե օբյեկտիվ է ներկայացվում, բայց օբյեկտիվ չէ: Դրա համար լրացուցիչ
ինֆորմացիա էլ պետք է ունենաս: Ճիշտ չէ մեկից լրիվ օբյեկտիվություն
պահանջել: Բացի այդ, լավ է, որ բոլորից ստերիլ օբյեկտիվություն չենք
կարողանում ստանալ: Եթե այդպես լիներ, պետք չէր լինի այլ լրատվամիջոցներ
ունենալ:
– Չե՞ք կարծում, որ Հանրային հեռուստաընկերությունը, որի բյուջեն
գոյանում է հասարակության վճարած հարկերից, պարտավոր է օբյեկտիվ
տեղեկատվություն տարածել:
– Ես չեմ կարող ասել, թե նրանք պարտավոր են: Ի վերջո, ի՞նչ է
օբյեկտիվությունը, եթե մոռանանք քաղաքականությունը: Իմ պատկերացմամբ
օբյեկտիվությունը լայն սուբյեկտիվությունն է: Առհասարակ օբյեկտիվություն
գոյություն չունի այս աշխարհում ու դրանով է հետաքրքիր այս կյանքը:
Յուրաքանչյուր քաղաքացու գործի անունն էլ երեւի հենց դա է, որ սրան էլ եմ
լսում, նրան էլ, նրան էլ ու այդ երեքից օբյեկտիվություն է ստանում: Այստեղ
չարանալու կամ բարկանալու խնդիր չկա: Այլ բան է, որ կտրուկ, միտումնավոր
ոչ օբյեկտիվություն լինի:
– Ընդդիմության նկատմամբ նման դիտավորություն չե՞ք տեսնում:
– Վերջերս այդքան էլ չէ: Սկզբում շատ էի նման բաներ նկատում: Դա
կամաց-կամաց է լինում, այնպես չէ, որ պետք է ասենք, թե մայիսի 27-ից
օբյեկտիվ ենք դառնալու:
