«Ո՞նց թե` էդ կոստյումները թանկանոց կոստյումներ են. ես չեմ կարծում, որ լրագրողները կարող են էդպիսի կոստյումներ հագնել: Լրագրողը ցածր աշխատավարձ է ստանում եւ չի կարող նման կոստյում հագնել: Եթե հագավ, ուրեմն` «զակազով» գրող է, ու որ զակազով գրող է, ուրեմն` ընդունակ է գողության. չէ՞ որ էդ հոդվածներով եւս ինքը գողություն է կատարում…»,- Ստամբուլի «Ժամանակ» թերթին տված հարցազրույցում ասել էր ԱԺ պատգամավոր Հակոբ Հակոբյանը: Մեզ հետ զրույցում, սակայն, պատգամավորը հրաժարվեց, թե ինքը նման բան է ասել՝ վստահեցնելով, որ իր ասածները «խեղաթյուրել» են:
– Պարոն Հակոբյան, իսկ ի՞նչ պիտի հագնի լրագրողը, որ չասեք՝ «գող» է կամ «զակազով գրող» է:
– Ես չեմ էլ կարդացել, թե ինչ են գրել: Դրանք սովորական պիջակներ են եղել (խոսքը Դուբայի խանութից գողացված կոստյումների մասին է:- Լ.Ս.): Ի՞նչ տարբերություն՝ լրագրո՞ղ է, քաղաքական գործի՞չ, թե՞ գործարար, կարող է դրանցից հագնել: Ցանկացած մարդ հագնում է իր ճաշակին համապատասխան: Կան մարդիկ, ովքեր շատ են սիրում հագնվել, ու կարող են իրենց ընտանեկան բյուջեից խնայողություններ անել ու ավելի շատ նվիրել հագնվելուն, կան մարդիկ էլ, ովքեր այդքան էլ սեր չունեն հագնելու հետ կամ էլ իրենք սիրում են հաճախել, ասենք, թատրոններ, գնալ հանգստանալու: Նայած մարդ: Ես չեմ կարող ասել, թե ինչ կարող է հագնել լրագրողը, ինչ՝ ոչ: Ի՞նչ կա՝ կարող է մարդը սոված մնալ, բայց հագնվի, որովհետեւ սիրում է հագնվել: Իսկ որոշ մարդիկ էլ հասարակ են հագնվում, ու ասում են` ավելի լավ է գնանք արտասահմաններ ման գանք, քան էդ թանկանոց շորերը հագնենք: Իմ համար ի՞նչ տարբերություն՝ նախարա՞ր է, լրագրո՞ղ, պատգամավո՞ր, թե՞ շարքային քաղաքացի: Չէ՞ որ այսօր խանութներում էդ ապրանքները կան, եւ ցանկացած մարդ կարող է ձեռք բերել: Հո կոմունիստների ժամանակնե՞րը չեն, որ մենակ «ցեկայի» խանութում լիներ ու մենակ քարտուղարները կարողանային հագնել: Չի կարելի սահմանափակում մտցնել անձերի ու լրագրողների միջեւ:
– Դուք մասնակցելո՞ւ եք շուրջպարին:
– Այո, բա ո՞նց:
– Հազարապե՞տ եք, թե՞ հարյուրապետ:
– Հազարապետ: Իմ ընտրատարածքում ապրող քաղաքացիներին մենք արդեն ցուցակագրել ենք, եւ ես պետք է նրանց տրանսպորտով ապահովեմ, որ գնան Արագած լեռան մոտ: Այդ օրը, ինչո՞ւ չէ, կշփվեմ իմ ընտրողների հետ ու բոլորով մեքենաներով, ավտոբուսներով կգնանք: Այնտեղ այդ օրը կլինեն նվագախմբեր, որոնք կկազմակերպեն ելույթները, եւ ես պետք է իմ ժողովրդին ապահովեմ հացով, սննդամթերքով ու ամեն ինչով, որպեսզի մարդիկ այնտեղ քաղցած չմնան:
– Ինչքա՞ն գումար եք նախատեսել շուրջպարի համար:
– Այսօր կարեւորը գումարը չի, էլի: Ամեն անգամ մենք բարոյական ամեն ինչը փորձում ենք վերածել գումարի: Կան բաներ, որոնք այդպես չեն: Այսօր մենք մտնում ենք պատմության մեջ: Այսօր առաջին անգամ Հայաստանում համախմբված դուրս գալու ձեւ է սա, որը լավ կլինի ամեն տարի իրականացնենք: Ես դրանում վատ բան չեմ տեսնում: Եթե ինչ-որ հասարակական կազմակերպություն նախաձեռնում է, կողքից էլ` այն անձնավորությունները, որոնք ունեն հնարավորություն, փորձում են օգնել: Ես այդտեղ շահույթ հետապնդող բան չեմ տեսնում: Ակցիա է, հատկապես պատգամավորի համար, որն իր այդ օրը նվիրում է իր հազար ընտրողներին ու նրանց հետ է օրն անցկացնում: Դա անպայման դրական լիցք կհաղորդի պատգամավորին, քանի որ նա շփման ընթացքում կլսի յուրաքանչյուրի դարդուցավը:
– Ձեր ընտրողների թիվը հազա՞ր է:
– Չէ, բայց գիտե՞ք ինչ, պետք է հնարավորություն լինի կազմակերպելու: Չէ՞ որ հազար քաղաքացին արդեն նշանակում է՝ տրանսպորտ, կազմակերպում, դրանց տանել է պետք անվտանգ ու նորից անվտանգ հետ բերել: Դրանք աշխատանքներ են, ու 7-8 ժամվա ընթացքում մենք չենք կարող ավելին անել. դա աշխատատար պրոցես է: Ինձ թվում է, մեր հնարավորությունները կներեն, որ մենք մեր հազար ընտրողների հետ մեր այդ օրն անցկացնենք Ալագյազի փեշերին:
– Դժգոհություններ եղան, թե ավելի լավ կլինի, եթե գործարարները ոչ թե «սոված» ժողովրդին տանեն «պարացնեն», այլ՝ օգնեն, որպեսզի նրանց սոցիալական վիճակը փոքր-ինչ կարգավորվի: Չե՞ք վիրավորվում:
– Ոչ, չեմ վիրավորվում: Պետք չէ ամեն ինչը գումարի վերածենք ու գումարով խոսենք: Նույն հաջողությամբ կարող ենք ասել, որ պետք է այսօրվա թատրոնները փակենք, գիտնականները մեզ պետք չեն: Ոչ, կարեւորը գումարը չէ, կարեւորն ակցիան է, որը կատարվում է, որով մենք մտնում ենք պատմության մեջ: Միգուցե անցնեն տարիներ ու մեր թոռները նման բան կատարեն ու հիշեն, որ էսինչ թվականին դա սկսել են մեր պապերը: Վատ բան չի: Օրինակ, Բրազիլիայում շոուներ են կազմակերպում, պարում են: Ի՞նչ են անում՝ կիսամերկ պարում են եւ ամբողջ տուրիստական խմբերը գնում են այնտեղ, որպեսզի մասնակցեն: Հիմա մենք ասենք, թե ինչո՞ւ են նրանք դա կազմակերպում: Դա նրանց կողմից է ակցիա, մենք էլ փորձում ենք նման ակցիա կազմակերպել:
– Արդեն իսկ խոսակցություններ կան, որ շուրջպարի հեղինակ ՀՀ գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանը բոլոր գործարարներին, քաղաքական գործիչներին, որոնց դեմ քրեական գործեր են եղել ու այսօր սառեցված վիճակում են, պարտադրում է մասնակցել ակցիային՝ սպառնալով վերաբացել այն: Ի դեպ, ձեր մասին էլ են այդպես ասում:
– Դրանք բամբասանքներ են ու եւս մեկ անգամ ցույց ենք տալիս, որ մենք վատատես ենք բոլորի նկատմամբ: Մարդը լավ բան է կազմակերպում, մենք էլ փորձում ենք մի բանով օգնել: Մենակ մարդը չի կարող դա անել: Ամոթ է, ինձ թվում է` դրանք էժան խոսակցություններ են, ու մեր ժողովրդին ամոթ է: Փոխարենը` մենք խրախուսենք, շնորհակալություն հայտնենք, որ նման ակցիա է կազմակերպում, փորձում ենք հըլը չկազմակերպած տապալել:
– Գլխավոր դատախազի աշխատանքը շուրջպար կազմակերպե՞լն է:
– Երբ հասարակական կազմակերպություն է, ինչո՞ւ չէ, պիտի դատախազն էլ շուրջպար կազմակերպի, հանրապետության նախագահն էլ, քաղաքացին էլ, պատգամավորն էլ: Այդտեղ վատ բան չկա: Դա հասարակական աշխատանք է, շահույթ չի հետապնդում: Մենք պարզապես փորձում ենք այդ օրը համախմբված լինել ու, ասենք, որ հայերը կարող են այդպես համախմբված լինել: Թող ամբողջ աշխարհը տեսնի, որ մենք քիչ ենք, բայց կարող ենք համախմբվել, ու, ինչո՞ւ չէ, սարի շուրջը պարել:
– Ո՞ւմ ենք ուզում խաբել:
– Իսկ ո՞վ է ասում՝ համախմբված չենք: Եկեք հիշենք, թե 1988թ. ինչքան համախմբված էինք: Քաղաքական դաշտում համախմբվածություն չի լինում, ո՞նց կարող են այդպես լինել, եթե մեկի գաղափարախոսությունը մյուսի հակառակն է: Այն պատգամավորը, որը չգիտի, թե ինչի համար է քվեարկում, հետո գալիս է, ասում է՝ լավ չի, «բռակ» է: Ես անձամբ մասնակցելու եմ ակցիային ու գնալու եմ տեսնեմ, թե ինչպես են տարբեր երկրներում բնակվող մեր հայրենակիցները մեկը մյուսի հետ հասցե փոխանակում: Դրսից էլ են մարդիկ գալու ու իրենց բերած գումարները ծախսելու են իրենց բարեկամների, հյուրանոցների վրա: Այսինքն՝ մենք մարդուն Հայաստան բերելու միջոց գտանք:
– Իսկ այդքան տրանսպորտ կա՞:
– Ինչի՞ չկա: Գյուղերում, քաղաքներում ինչքա՜ն ավտոբուսներ կան:
– Այսինքն՝ այդ օրը քաղաքում տրանսպորտ չի՞ գործելու:
– Եթե 160.000 մարդ գնում է մի ուղղությամբ, բնական է, որ քաղաքում այդքան էլ տրանսպորտի կարիք չի լինի: Մարդկանց մեծ մասն այդ օրը լինելու է Արագածում: Ուրեմն քաղաքում տրանսպորտից օգտվողները քիչ կլինեն: Դա պարզ հաշվարկ է:
– Իսկ ինչի՞ համար եք գրանցում քաղաքացիների անձնագրային տվյալները:
– Գինեսի գրքի մեջ մտնելու համար հետո նրանց վկայականներ են տալու, որ մասնակցել են: Ինչի՞ պիտի այն մարդը, որը չի մասնակցել, վաղը գա ասի՝ ես էլ եմ մասնակցել: Փոքրիկ գրքույկ կտան մարդկանց, վաղը կհիշեն:
– Դուք պարելո՞ւ եք:
– Ես ընդհանրապես չեմ պարում, բայց ես ասել եմ, Էջմիածնից երգ ու երաժշտություն էլ եմ տանելու: Էջմիածնում մենք երգողներ էլ ունենք, պարողներ էլ: Թող ժողովուրդը պարի, ուրախանա, ի՞նչ կա դրա մեջ: Ես դրա մեջ ոչ մի վատ բան չեմ կարողանում տեսնել: Մասնակցում ենք Ցեղասպանությանը, Սարդարապատին, ինչո՞ւ չգնանք Արագած: Եթե մարդը հրավիրում է՝ ինչո՞ւ չգնանք: Ի՞նչ է՝ էնքա՜ն զբաղված ենք, որ չենք կարող այդ օրը մի քանի ժամ անցկացնե՞լ ժողովրդի հետ:
– Ամեն դեպքում՝ որքա՞ն գումար եք նախատեսել շուրջպարի համար:
– Չեմ կարող ասել, բայց հանձնարարել եմ, որ ամեն ինչ լինի բարձր մակարդակով: Ինչքան կպահանջվի՝ պատրաստ եմ ծախսել, որ այդ հազար հոգին ամբողջ օրը կարողանա ուտել, պարել: Մեր ժողովուրդն է՝ ի՞նչ է եղել: Ինձ համար գումարն այդքան կարեւոր չէ: